Mijn trip omhoog langs de oostkust

Hallo lieve mensen,

Hierbij mijn belevenissen van mijn laatste vakantie hier in Australië: met de Greyhound bus omhoog langs de oostkust, waar ik verschillende korte tours en dagtripjes deed.

Mijn eerste stop was Rainbow beach, op zichzelf niet heel interessant (& maar klein) maar vanaf hier vertrok mijn 3 dagen/2 nachten tour naar Fraser Island. Dit eiland is het grootste zandeiland ter wereld en staat vooral bekend om de dingo-populatie en het off-road rijden op het strand. De tour die ik deed was een tag-a-long tour: we waren met 4 auto's en maar 1 gids waardoor iedereen dus de kans kreeg om te rijden. Aan het eind van de eerste middag was het mijn beurt en het ging eigenlijk makkelijker dan gedacht en ik vond het leuk om te doen. Alleen om het kamp te bereiken moesten we vanaf het strand over een duin heen en bovenaan kwam ik vast te zitten (als eerste auto/persoon van de groep). Gelukkig kon de auto redelijk eenvoudig uit het diepe zand worden geduwd en bereikten we het kamp. Aangezien dingo's "scavengers" (Aaseters, ze jagen niet zelf maar zijn constant op zoek naar resten) zijn is het kamp omheint en moet je over een wildrooster rijden wat onder stroom staat (Dit aangezien de slimme dingos al snel uitgevogeld hadden hoe hier overheen te lopen). [De dingos op Fraser zijn de afgelopen tijd een paar keer slecht in het nieuws geweest doordat ze mensen hadden aangevallen. Een dingo lijkt op een gewone, tamme hond, hierdoor zijn er regelmatig mensen die ze proberen te voeren en aaien maar het is toch echt een wild dier wat agressief kan reageren als het zich bedreigd voelt of eten verwacht en dit niet krijgt.] Eenmaal veilig aangekomen in het kamp werden we door een man van de Butchella's, de lokale stam die het kamp beheert, welkom geheten door middel van een didgeridoo-demonstratie. Niet lang daarna werden de glazen volgetapt met goon (Goedkope wijn uit een box met een tapje) en was het voor velen nog lang geen tijd om te gaan slapen. Aangezien de meeste anderen in mijn auto 's morgens nog niet in staat waren te rijden had ik het geluk het hele eerste stuk te rijden; en mijn reputatie als off-road chauffeur te verbeteren. Op dit stuk strand was het ook dat we onze 2de dingo zagen die vlak langs de auto's kwam gelopen. Na een bezoek aan de champagne pools en Indian head konden we ook nog met banden genieten van de natuurlijke lazy-river van Eli creek. De tweede avond werd er weer voldoende goon gedronken en leerde ik een nieuw drankspel alvorens naar het strand te gaan om de vele sterren te bekijken. Alleen kwam er even later van verder op het strand een auto met groot licht aangereden dus moesten we aan de kant. Toen de auto passeerde bleek het een drietal Australiërs te zijn met een gevulde esky (koelbox) achterin, die zo aardig waren de inhoud daarvan met ons te delen terwijl we een praatje maakten, het was dus wel een tijdje later voor we terug naar het kamp gingen Op onze laatste dag gingen we naar Lake McKenzie, een meer dat zulk puur water heeft dat er bijna niks in kan leven, waar we een paar uur heerlijk konden zwemmen en zonnen alvorens aan de heftige terugweg te beginnen. De "weg" van het meer naar het strand was smal, hobbelig en zanderig (een echte vierwielaandrijving weg) en onze gids moest af en toe behoorlijk gas geven om niet vast te komen zitten (alhoewel het een hele uitdaging zou zijn was ik toch blij dat ik niet reed op dit stuk).

De volgende bestemming was Airlie beach vanwaar ik een zeilcruise naar de Whitsunday archipel, het midden van het great barrier reef deed. De eerste dag hadden we alle tijd om te snorkelen bij Luncheon bay en 's avonds vertelde onze kapitein ons van alles over het rif en de vele vissen die we gezien hadden/konden hebben. Terwijl ik de volgende morgen op het ontbijt zat te wachten hoorde ik opeens een zware ademhaling, toen ik over de reling keek zag ik op een paar meter naast de boot een schildpad! Deze dag bezochten we het bekende Whitehaven beach; eerst bewonderden we het witte strand en de vele blauw-groene tinten van het water vanaf de uitkijkpunten alvorens af te dalen om het zachte zand te voelen en een duik te nemen in het water. 's Avonds sloten we de cruise met de meesten van de groep af in Airlie beach onder het genot van een drankje en deden we mee in een beerpong-wedstrijd.

De derde stop van mijn trip was Magnetic Island; het eiland waar ik verliefd op werd! Het hostel waarin ik verbleef leek op een resort; ik sliep in een schattige bungalow die ik bereikte via een vlonder omgeven door al het groen. Mijn eerste dag hikte ik naar 1 van de mooie baaien om daar te snorkelen. Ik had het geluk dat ik werd aangesproken door een lokale familie die de vissen aan het voeren waren waardoor ik de grote vleermuisvissen en een rog kon zien. Vervolgens zwommen ze met me mee om me het koraalrif te laten zien en wezen ze me op de baby rifhaaien die zich tussen het zeegras verstopten. Eenmaal terug bij het hostel was het tijd voor mijn bezoek aan het naastgelegen wildlife park waar ik o.a. zoetwater krokodillen, een wombat en een echidna (stekelmiereneter) zag, weer een slang vasthield (deze een maatje groter dan de vorige) en als hoogtepunt mijn "Koala cuddle" had. De staat Queensland is de enige plek waar je koala's kan vasthouden en/of aaien en elke koala mag maar 30 minuten per dag "werken", dus het knuffel-fotomoment ging dus erg snel. Na dit bezoek kon ik bij het hostel de Lorikeets (papegaaien) voeren: hierbij kreeg ik van een medewerker een handje prut waarna er vervolgens opeens zo'n 15 Lorikeets op me afkwamen en zich met hun scherpe klauwtjes aan m'n hand, arm, schouder en hoofd vastklampten! Leuk maar wel een beetje pijnlijk haha én wat een lawaai kunnen deze vogeltjes maken, voornamelijk als er bijna zo'n 100 bij elkaar zijn! Helaas kon ik maar 2 volle dagen op dit mooie eiland doorbrengen dus de tweede dag stond ik vroeg op om de Forts-walk te doen: een hike langs oude WWII forten/bijgebouwten. In de bomen langs het pad zijn vaak koala's te zien en ik had ook het geluk er meerdere te zien, waarvan 1 moeder met een kleintje . Als het had gekunnen was ik zo nog minstens een week gebleven om alle andere baaien en hikes te verkennen! Maar dat kon helaas niet want ik moest eerst met de ferry naar Townsville om daar vervolgens de Greyhound te pakken naar mijn eindbestemming: Cairns.

In Cairns kwam ik wederom in een tophostel terecht (complimenten aan mezelf dat ik dat van tevoren goed had uitgezocht haha). De volgende morgen stond meteen mijn eerste dagtour op de planning: het Great barrier reef. Met een grote catamaran deden we er zo'n 2 uur over om bij het buitenrif te komen. Op de eerste plek waar we gingen snorkelen zwom je redelijk dicht over het koraal en bereikte het zonlicht het koraal genoeg zodat je de vele details goed kon zien. Ik kon m'n geluk niet op toen ik een zwartpuntrifhaai spotte, alhoewel ik me wel even zorgen maakte toen hij zich omdraaide en een stukje in mijn richting zwom! (Ook al is het een ongevaarlijke haai). Elke keer als ik snorkel verbaas ik me weer over de vele vormen, kleuren en het vele leven dat je ziet, ik vond het dus ook niet gek dat ik 1 van de laatste personen uit het water was; ik kan naar het koraalrif en al het leven dat daar is blijven kijken! De tweede snorkelplek "de 3 zusters" vond ik persoonlijk wat minder omdat het koraal zich dieper onder water bevond en het dus lastiger te zien was. Maar als nog vermaakte ik me prima met het kijken naar de verschillende soorten koraal & vissen en het zoeken naar "clams" en dan vooral de "giant clam" (doopvontschelp). De tweede dag in Cairns besteedde ik in de botanische tuinen en bij de lagoon om vervolgens op de 3de dag een dagtrip naar het Daintree regenwoud te doen. Bij deze trip werden we door middels van een traditionele rookceremonie welkom geheten op het land van de Kuku Yalanji stam waarna we naar de Mosselman gorge gingen voor een verfrissende duik in het water. Vervolgens deden we een korte bootcruise, eigenlijk om krokodillen te spotten maar in plaats daarvan zagen we alleen 2 slangen in bomen boven het water (wat ik helemaal niet erg vond omdat ik nog maar 1 wilde slang, die ook nog eens opgekruld lag te slapen, had gezien). Na een stop bij Cape Tribulation, waar het regenwoud tot aan het strand groeit, bezochten we een plantage waar ze bijzondere smaken ijs van eigen producten maken; je kan niet je eigen smaak kiezen maar krijgt 4 smaken van de producten die in seizoen zijn. De smaken die ze op deze dag hadden waren; kokosnoot, Davidson pruim, black sapote (een soort chocola) en wattleseed (afhankelijk van je smaakpalet smaakt dit naar chocolade, koffie of noten). Nu ben ik sowieso al een fan van kokosnoot maar het wattleseed-ijs was ontzettend lekker en het was leuk om eens een keer andere smaken te proberen. Na dezelfde avond het nachtleven van Cairns te hebben ontdekt en de volgende dag te hebben rondgekeken in het winkelcentrum was het alweer tijd om terug te vliegen naar Brisbane.

Inmiddels ben ik ongeveer een week terug en zit ik alweer redelijk in het normale ritme; de kinderen gaan weer naar school (zij hadden ook vakantie), alle naschoolse activiteiten starten ook weer op en ik ga weer naar de sportschool. Nog iets minder dan 50 dagen en dan is het tijd om naar huis te gaan... Met alle mooie reizen die ik heb mogen maken heb ik het idee dat ik van Australië wel gezien heb wat ik wou zien! Ik heb alleen voor het eind van de maand nog een walviscruise-dagtocht ingepland en verder zal ik mijn laatste vrije dagen besteden met het kopen van de nodige souvenirs. Het is moeilijk te beschrijven hoe het voelt dat er nog maar zo weinig dagen zijn voor ik terug naar Nederland vertrek: zoals ik net zeg ik heb hier alles wel gezien wat ik wou zien en ik ben wel toe aan een nieuwe uitdaging. Het afscheid van het gezin hier gaat alleen wel ontzettend lastig zijn (en ik ben al zo slecht in afscheid nemen) en het is ook spannend hoe het weer thuis gaat zijn: ik ben toch een heel jaar weggeweest en begin aan een nieuwe periode in mijn leven met het zoeken naar een "echte" baan....

Dan besluit ik bij deze mijn laatste blog vanuit Australië!! Eenmaal terug in Nederland en een beetje gesetteld te zijn zal ik (denk ik) nog een laatste, afsluitende blog schrijven over hoe ik erop terugkijk, welke verschillen ik heb opgemerkt tussen Australië en Nederland (en wat ik daarvan vind) en hoe het is om weer in Nederland te zijn!

Bedankt weer voor het lezen en tot ziens in Nederland!

Mijn trip door "het rode hart' van Australië

Hallo lieve lezers,

Mijn reis naar Uluru en Darwin was super! Ik denk wel de beste trip van alle reizen die ik hier tot nu toe heb gedaan. Ik begon in Alice Springs waar ik 1,5 dag had voor mijn tour begon; Ik heb het museum van de Royal Flying Doctors, museum of central Australia en verschillende kunstgalerijen bezocht. Vooral de kunstgallerijen vond ik erg leuk, de Aboriginal kunst is erg uniek en het was leuk om al de verschillende kunstwerken met de vele patronen en kleuren te zien. De derde morgen was het erg vroeg opstaan omdat de tour begon en het nog ver rijden was van Alice Springs naar Uluru. Je kan niet anders dan onder de indruk zijn als je rond deze enorme rots-berg loopt en de verhalen hoort over de droomtijd van de Aboriginals; waarbij elk aanzicht en elke oneffenheid van de rots een verhaal en betekenis heeft. Om aan het eind van de dag vanaf afstand de zonsondergang te zien in het, op Uluru na, vlakke landschap was erg bijzonder. Alhoewel ik er eerst een beetje tegenop keek was het slapen in een swag (een oprolbare, canvas slaapzak met een matje erin) onder de sterrenhemel een echte ervaring; wie wil er niet in slaap vallen al kijkend naar de honderden sterren boven zich! (En gelukkig waren de nachten niet al te koud;)). De volgende morgen was het wederom vroeg opstaan aangezien we nu Uluru bij de zonsopkomst gingen zien. Warm aangekleed en met m’n slaapzak om me heen stond ik dus op een uitkijkplatform terwijl ik uitkeek op een onrealistisch landschap: alles is vlak en beetje bij beetje komt de zon op en veranderen de kleuren in de uitgestrekte lucht. Midden in dit landschap omgeven door een soort nevel staat Uluru, alsof de reusachtige rots in het landschap gefotoshopt is. Na deze bijzondere ervaring hikten we door de Valley of the wind alvorens het weer lang rijden was naar onze volgende kampeerplaats. De volgende morgen zag ik de mooiste zonsopgang van m’n hele reis: na een korte hike (nog in het donker maar er was genoeg licht van de volle maan) naar de top van de Kings Canyon had ik genoeg tijd om een goed en rustig plekje te zoeken om daar de zonsopgang te zien. Alhoewel de zonsopgang bij Uluru ook behoorlijk bijzonder was kon het toch niet tippen aan deze. Waar er bij Uluru minstens zo’n 70 man op het uitkijkplatform (gelukkig stonden ze achter me) waren, was er naast onze groep van zo’n 20 man maar een handje vol andere mensen bij de Kings Canyon, en er was genoeg ruimte zodat iedereen z’n eigen plek had (en hierdoor was het ook bijna stil). Het is moeilijk te beschrijven hoe sereen ik me voelde daar zo zittend terwijl ik langzaam de grens tussen schaduw en licht zag verschuiven.

Deel 2 van mijn tour bestond uit de +/- 1500 kilometer tussen Alice Springs en Darwin. Alhoewel dit deel van mijn tour qua bezienswaardigheden misschien het saaist was heb ik toch enorm van de 3 dagen genoten. Met een kleine, maar leuke groep van 8 personen (9 met de gids erbij) had iedereen genoeg ruimte in de bus om wat slaap in te halen of lekker te relaxen en een film/serie te kijken of wat te lezen. De lange Stuart highway bracht ons naar de Devils marbels (Grote granieten rotsblokken die “magisch” op elkaar balanceren), de Daly waters pub (een bijna 100-jaar oude pub versiert met verzamelingen van allerlei rare voorwerpen zoals buitenlands geld, schoenen en bh’s) en langs uitgestorven dorpjes waar soms maar een handjevol mensen woont (en dan met name Aboriginals). ‘s Avonds was het met een drankje erbij gezellig en warm rond het kampvuur en als je opkeek waren de sterren en de Melkweg duidelijk te zien. Het uitgestrekte en lege gebied dat de Stuart highway doorkruist draagt bij, of is waarschijnlijk ook de reden voor z’n mysterieuze reputatie. Er zijn vele rare verhalen over de mensen die in dit gebied wonen of erdoorheen reizen: tientallen mensen die voor het laatst gezien werden op de snelweg verdwenen zonder spoor, het gerucht gaat dat er een Stuart Highway seriemoordenaar actief is…. Wij overbrugden de afstand gelukkig zonder incidenten en konden relaxen in de Mataranka Thermal pools: een oase-achtige stroom van zo’n 500 meter met water van 34? Celsius. Na wederom een mooie zonsopkomst, dit maal in de Katherine gorge was het tijd voor het laatste lange stuk rijden naar Darwin.

Na een vrije dag in Darwin was het tijd voor het 3de en laatste deel van mijn tour. Met een gezellige groep van weer zo’n 20 man vertrokken we richting Litchfield national park waar we al zwemmend het natuurschoon van de Florence en Wangi watervallen konden bezichtigen. Na een lange, hobbelige onverharde weg kwamen we aan bij onze kampeerplek (helaas geen swags meer maar “glamping” met tentjes met veldbedden erin) waar we een gezellige avond onder het genot van wat drankjes hadden (Hoe kan het ook anders haha). De volgende morgen werd ons tijdens een boottocht van alles over de krokodillen die we spotten en het omliggende Kakadu national park verteld, alvorens we het Bowali bezoekerscentrum bezochten waar we meer hoorden over de lokale Aboriginals. We sloten de dag af bij Ubirr, waar onze gids ons de rotstekeningen liet zien waaronder degene van een Tasmaanse tijger (welke 2000 jaar geleden al uitstierf; een indicatie van hoe oud de tekeningen zijn). Vanaf de Nadab lookout hadden we een 360-graden uitzicht op het omliggende landschap waar we de zon zagen ondergaan.

De laatste dag van de tour liep iets anders dan gepland… We gingen naar de afgelegen Jim Jim falls waar we onderaan de waterval gingen zwemmen. Echter nam 1/3 van de groep, waaronder ik, de verkeerde afslag. Blijkbaar had de gids geen instructies gegeven (ik was de laatste persoon met omkleden en toen ik klaar was begonnen we meteen met lopen dus ik dacht dat ik de instructies gemist had), 2/3 van de groep liep behoorlijk snel en was al uit zicht verdwenen toen de voorste personen van de rest van de groep blijkbaar de verkeerde afslag namen… Alhoewel ik wel het bord had gezien volgde ik de andere mensen, ik was nou eenmaal de laatste persoon en had geen instructies gehoord dus ik vertrouwde op hen. Na een uur het redelijk moeilijke pad gevolgd te hebben begon de twijfel toe te slaan, de gids had gezegd dat het 45 minuten lopen was en alhoewel we wat langzame mensen bij hadden hadden we ondertussen toch wel het einde moeten zien of bereiken... Op dit moment kwamen er een moeder en dochter het pad af die zeiden dat we “er bijna waren” dus bleven we doorlopen. Na nogmaals een uur kwamen we op een plateau uit en konden we zien dat we totaal niet in de buurt waren van een plek om te zwemmen. Op dit moment realiseerden we ons dat we, in plaats van de korte wandeling naar het meer, de lange wandeling naar de tóp van de waterval aan het doen waren! Iemand van onze groep wist te vertellen dat deze wandeling een loop/ronde was dus onze redenatie was dat we al over de helft waren dus dat we beter door konden blijven lopen i.p.v. omdraaien. Ik kon op mijn offline map zien dat we nog maar zo’n 20 minuten van de waterval vandaan waren dus met hernieuwde energie vervolgden we onze tocht. Deze kwam helaas tot een abrupt einde toen we het bord bereikten dat zei: “Dit is het einde van de wandelroute, keer om”. Met gemixte gevoelens van frustratie en humor kwamen we tot de realisatie dat de wandeling dus géén loop was maar een retourtocht… Na een korte pauze (en wat foto’s) begonnen we dus aan de lange terugtocht. Nog geen 5 minuten daarna zagen we in de verte 2 personen komen aanrennen (!!). De rest van de groep had zich gerealiseerd waar we waren gebleven en deze 2 jongens waren ons tegemoet gekomen met water en snacks, aangezien we niet voorbereid waren geweest op een hike van een paar uur... Weer een kwartier later kwamen we de gids tegen die een niet al te vriendelijke preek voor ons had waarin wij alle schuld kregen en pas zo’n 2 uur later kwamen we bij het beginpunt van de hike aan waar we met applaus ontvangen werden door de rest van de groep. Iedereen had zich enorme zorgen over ons gemaakt aangezien we zo lang wegbleven en we dus onvoorbereid en met de oudste en meest slecht ter been-persoon op pad waren. Alhoewel iedereen uitgeput, moe & dorstig was, was dit avontuur gelukkig goed afgelopen en konden we met een paar uur vertraging aan de terugtocht naar Darwin beginnen.

Na nog 2 vrije dagen met vrienden van de tour en nog 2 dagen op mezelf in Darwin (gevuld met o.a. de Mindil beach sunset markt, het verkennen van Darwin, een dagje mountainbiken en vooral veel relaxen) zat mijn een-na-laatste vakantie erop. Ik heb weer zoveel mooie dingen mogen zien en leuke mensen mogen ontmoeten, en de combinatie daarvan maakt dat dit de beste reis tot nu toe was!

Inmiddels is het 265 dagen geleden dat ik vertrok uit Nederland om voor een jaar als au pair naar Australië te gaan, nog 100 dagen tot ik weer terugvlieg, en mijn to-do/see lijstje is nog niet klaar! Ik heb nog 1 vakantie en nog enkele weekenden om de dingen daarvan te doen, dus dat geeft wel een beetje plan-stress dus de aankomende periode gaat druk met planning & uitvoering zijn!

Ik hoop dat je het leuk vond om mijn update weer te lezen & tot de volgende keer! ?

Verslag van mijn west-australië roadtrip

Hallo weer lieve mensen,

Vorige week zondag ben ik teruggekomen van mijn roadtrip langs de westkust, hieronder mijn belevingen:

De plannen voor de westkust-trip bleven maar veranderen dus de dagen voor mijn vertrek had ik er nog niet echt zin in. Uiteindelijk ging het met de auto in Adelaide niet door omdat de vader de afstand die we gingen rijden toch te ver vond en hij was niet zeker of de auto dat aankon. Renate (1 van de NL’se meisjes) en ik stonden al op het punt een auto te huren toen dat australische meisje ons een ander voorstel deed. Vraag me niet waarom maar ze had besloten om in Perth een andere auto te kopen en of we die dan naar Darwin wouden brengen…. Voor ons kwam dit natuurlijk wel gunstig uit aangezien we zo een gratis auto hadden. Inmiddels hadden het 2de NL’se meisje en de NL’se jongen al afgehaakt, maar deze auto had maar 2 zitplekken want er was een bed achterin gemaakt dus dat kwam eigenlijk goed uit. Na nog een snel bezoek aan Fremantle en Rottnest (Rattennest) island: Dit eiland werd door Nederlandse ontdekkingsreizigers Rattennest genoemd omdat er veel Quokka’s te vinden zijn, kleine wallabies die wel iets weghebben van ratten alleen zien ze er superschattig en vrolijk uit (Zie foto’s), begonnen we dan aan onze roadtrip. De eerste dagen stonden er verschillende nationale parken op het programma met als hoogtepunt “The Pinnacles” een maanlandschap van kalkstenen pilaren die miljoenen Jaren geleden gevormd zijn. Na een leuke avond met andere kampeerders rond een kampvuur op een overnachtingsplaats aan het strand werden we helaas wakker doordat er een harde wind stond waardoor we werden gezandstraald: snel verder dus maar helaas was het weer de volgende dagen regenachtig. Na weer een natte nacht kwamen we aan in Kalbarri waar we maar besloten 2 nachtjes in een hostel te blijven. In het Kalbarri national park hebben we een mooie hike van 8km door de gorge (kloof) gedaan en toen we de 2de morgen de uitkijkpunten langs de kust gingen bekijken zagen we een groep van zo’n 20 dolfijnen in de oceaan onder ons! De kust hier deed niet onder voor de 12 apostelen van de Great Ocean Road maar waar er daar busladingen toeristen zijn waren wij hier op sommige uitkijkpunten de enige personen. Na deze mooie plek reden we door naar Monkey Mia waar we rond zonsondergang aankwamen. In de morgen worden hier vanaf het strand dolfijnen gevoerd maar wij hadden het geluk dat toen we de zonsondergang vanaf het strand gingen bekijken de dolfijnen er ook waren! (De volgende morgen gingen we nog wel naar het voeren maar toen waren er zoveel mensen dat je eigenlijk de dolfijnen niet kon zien)

De volgende dag konden we na een mooie rit door het beginstukje (alhoewel onze auto 4wd was, was hij erg laag en dus niet geschikt om de échte 4wd-paden mee op te gaan) van het francois-peron nationale park ontspannen in de natuurlijke hottub met water van 40’C. Daarna vervolgden we onze weg via enkele uitkijkpunten naar Shell beach, een strand bestaande uit kleine, witte schelpjes. Op sommige plekken is de schelpenlaag wel 10 meter dik! Helaas was het weer er niet echt naar om een duik te nemen en nodigde de schelpen niet uit om op het strand te zitten/liggen? Vandaar dat we doorreden naar de Hamelin pool om de stromatolieten, de oudste bekende fossielen van de micro-organismen die het eerste leven op aarde vormden, te bekijken. Om te zien is het niet veel; kalkstenen blokken, maar het idee dat ze zó oud zijn is wel indrukwekkend. Onderweg naar onze overnachtingsplek begon de auto raar te doen: de radio werkte niet meer en ook de ruitenwissers deden raar. Aangezien we beiden geen verstand van auto’s hadden dachten wij dat het gewoon kwam omdat het een oude auto was die langzaam uit elkaar viel.. Aangekomen bij onze camping gingen we naar de receptie om onze slaapplek te regelen en toen we vervolgens daarheen wouden rijden startte de auto niet meer… Er kon pas de volgende dag een sleepauto komen die de auto 100km. terug naar Denham moest slepen voor een reparateur! Wij zaten dus al in zak en as omdat dat ons een fikse vertraging zou opleveren. We hadden superveel geluk want toevallig was er een groep oudere reizigers waaronder meerdere handige mannen (Eentje werkte zelfs met vliegtuigmotoren) die de gereedschapstassen erbij pakten. Blijkbaar was het uitvallen van de radio en de ruitenwissers een duidelijk signaal geweest dat er iets met de batterij aan de hand was. Inmiddels weet ik dat de motor de dynamo aanstuurt waarmee de batterij wordt opgeladen, die dus de stroom voorziet voor o.a. de radio en de ruitenwissers. Het probleem was dat de kabel tussen de dynamo en batterij los zat en gelukkig konden deze handige, behulpzame mannen relatief snel dit fixen. Hierna zijn we op hun advies op en neer gereden naar het dichtstbijzijnde benzinestation om de batterij op te laden: eigenlijk mochten we hierbij de motor niet uitzetten omdat er de kans was dat ie dan weer niet startte, echter hadden we benzine nodig en kan/mag je niet met een draaiende motor tanken dus moesten we wel stoppen. Deze gok in combinatie met een rit door de regen waarbij we de lichten de eerste helft uit hadden en ook de ruitenwissers maar op de laagste stand gebruikten (om maar geen stroom van de batterij te gebruiken) was redelijk stressvol! Gelukkig kwamen we zo’n 3 kwartier later zonder ongelukken, in een werkende auto met een volle tank terug aan op de camping waarna een gezellige avond bij de openhaard met de groep kampeerders volgde (Ik had alleen misschien wat meer grijze haren dan eerder op de dag haha). De volgende morgen startet de auto gelukkig weer gewoon en konden ze onze weg naar Carnarvon vervolgen waar we naar de garage gingen voor wat dringende reparaties (o.a. nieuwe remmen en een batterij). Na 1.5 dag in het saaie Carnarvon geweest te zijn konden we dan écht verder naar het mooie Coral bay. Dit kleine stadje bestaat eigenlijk voornamelijk uit campings en voorzieningen voor de toeristen waardoor er een echte vakantievibe hangt. De highlight hier is het Ningaloo rif dat vlak voor het strand ligt. Wij zijn met een whale-sharktour het rif opgegaan waar we in totaal 3x het water in zijn gegaan om te snorkelen, met als hoogtepunt het snorkelen met een walvishaai; de grootste vis ter wereld. De walvishaai wordt gemiddeld zo’n 8 meter lang maar kan wel 15 meter lang worden. De haai waar wij mee zwommen was maar een “baby” van zo’n 5 meter lang, maar ze was gelukkig heel chill en geïnteresseerd in ons waardoor we een hele tijd in het water bij haar konden blijven. Na deze al heel bijzondere snorkelsessie gingen we ook nog snorkelen bij het binnenrif waar we o.a. 2 rifhaaien, een schildpad en een kleine manta ray zagen naast de vele vissen, wat deze tour dus helemaal top maakte. Na Coral bay stonden Exmouth en het Cape range national park op de planning. Na een korte hike deden we verschillende stranden aan waar we telkens een tijdje bleven. Ookal had ik alleen een klein duikbrilletje ik kon de kans niet laten schieten om hier te “snorkelen”, en wat ben ik daar blij om! Bij het strand waar ik ging snorkelen was er ook nog een gezin (die wel goede snorkelspullen hadden) aan het snorkelen en zij waren zo vriendelijk om mij op de schildpad te wijzen die ze hadden gespot. Hierdoor kon ik dus enkele minuten met deze schildpad meezwemmen: hoe bijzonder!! Het volgende, maar helaas ook laatste, hoogtepunt van de reis was het Karijini national park. Dit nationale park wordt gekenmerkt door de vele gorges; diepe ravijnen uitgesleten door rivieren. Zo namen we een verfrissende duik in de ijskoude Hamersley gorge en maakten we ‘s morgens een wandeling door de mooie Dales gorge langs de oase-achtige circular pool, de fortescue falls en de fern pool. Onze wandeling met zwem/klim-partij naar de Kermit pool in de Hancock gorge was toch wel het meest bijzonder van allemaal. Om bij deze poel te komen moet je namelijk door ijskoud water zwemmen en/of lopen waarna je via de spider-walk balancerend met 1 been aan elke kant tegen de muur bij de poel uitkomt. Om de hike helemaal af te maken moét je daar natuurlijk wel een duik nemen in het (wederom) ijskoude water! Naast de ontzettend mooie gorges verbleven we in Karijni NP op een camping in de middle-of-nowhere: de ultieme plek om de sterren (en de melkweg!) te zien! De laatste morgen was er zelfs een dingo (wilde hond) die op een paar meter afstand langs onze kampeerplek liep! Uiteindelijk sloot ik na zo’n 4.000 kilometer mijn roadtrip langs de westkust af in Broome. De trip heeft me wat grijze haren bezorgd en het was niet altijd even makkelijk om zo dicht op een anders lip te zitten maar wat waren de 3,5 week mooi! Ik ben ontzettend dankbaar voor de mensen die me de westkust hebben aangeraden; ik heb zoveel moois mogen zien en meemaken, en ik raad het andere reizigers dus ook van harte aan!

Terug in Burpengary bij het gezin hadden/hebben de kinderen 3.5 week vakantie, waar ik een beetje huiverig voor was. Maar het is ontzettend fijn om weer terug te zijn en de eerste week heb ik allemaal leuke dingen met de kinderen gedaan: naar een trampolinepark, het zwembad en we zijn wezen schaatsen. Deze, de tweede week, gaan de kinderen naar een soort kindervakantieweek waar ze allerlei leuke activiteiten doen. Dit geeft mij de tijd om alles weer aan kant te maken, weer naar de sportschool te gaan en mijn volgende reis te plannen. Aangezien Russ de 17de Juli alweer terugkomt ben ik al naar tours en vluchten aan het kijken om Uluru en Darwin te gaan bezoeken. Uluru stond bovenaan mijn lijstje met dingen die ik in Australië wou zien en ik had de luxe om aan het begin van mijn tijd hier wat onderzoek hiernaar te doen. Hierdoor kwam ik erop uit dat de “winter”periode de beste tijd is om Uluru te bezoeken aangezien de temperaturen overdag dan niet zo warm zijn: en die periode is nu dus gekomen.

In een van mijn eerdere blogs gaf ik aan dat ik soms wat moeite had met de oudste (Logan) aangezien hij niet goed luisterde, zeurde en soms zelfs boos werd (vaak ging dit over playstation). Aangezien hij en ik, maar ook hij met z’n ouders, in de tussenliggende periode een paar keer behoorlijk botsten hebben de ouders toen besloten om een coach voor hem te zoeken. Deze coach praat met Logan (en de ouders) over de situaties die ontstaan en hoe hij (en wij) hier beter mee om kunnen gaan. Inmiddels zie ik zowel bij mij als bij Logan positieve veranderingen: ik ben minder streng en Logan luistert beter. Natuurlijk is er nog steeds weleens strijd/discussie maar nu kunnen we het beter samen oplossen waardoor de sfeer in het algemeen gewoon beter is.

Ik houd jullie weer op de hoogte!

Myléna

Nieuwe update

Hallo lieve lezers,

Ik werd gevraagd om weer een update te plaatsen; ik wist zelf ook wel dat het tijd was maar ‘t leven gaat hier z’n gangetje dus dacht ik dat ik niet zoveel te vertellen had, alhoewel er de laatste 2 weken wel wat ontwikkelingen zijn geweest. Maar laat ik bij het begin (na m’n laatste blog-update) beginnen:

In April ben ik inderdaad nog naar Tasmanië geweest, ik kwam in de middag aan en na ingecheckt te hebben in m’n hostel besloot ik nog een verkenningstochtje door Hobart te maken. De stad is niet zo heel groot (de stad zelf heeft maar zo’n 50.000 inwoners) dus ik kon meteen al een paar bezienswaardigheden bekijken zoals de oude wijk Battery point. Helaas viel het weer (zeker in tegenstelling tot het weer in Queensland) behoorlijk tegen; het was grijs & grauw. Gelukkig was het de volgende dag beter en kon ik meer van de stad zien en m’n boodschappen doen voor ik de volgende dag op tour vertrok rond het eiland. De eerste dag van de tour was meteen al supermooi: we stopten bij de Russel Waterval, waar het water als over een trap naar beneden valt, om vervolgens te lunchen bij het diepste zoetwater-meer van australië: Lake st. clair. Ik vond een top plekje aan de rand van het water waar ik lekker in het zonnetje m’n lunch kon eten terwijl ik uitkeek over het meer: dat was echt een genietmomentje!

De eerste 2 nachten verbleven we in Strahan. Ons hostel was een soort… hippie groepsaccomodatie. De manager (die zich voordeed als de eigenaar) die er zelf ook woonde in een omgebouwde hippie-caravan zag het geheel als zijn huis waarin hij ons verwelkomde als familie en zo moesten we ons ook gedragen. Wachtend bij de lokale snackbar tot ons eten klaar was raakten 2 andere mensen van de tour en ik in gesprek met hem en vertelde hij ons een deel van z’n levensverhaal: hij had 6 kinderen van verschillende moeders en het volgende jaar zou de jongste 18 worden waarna hij alles zou verkopen (onze tourgids vertelde ons na dit gesprek dus dat het hostel helemaal niet van deze manager was) en hij zou gaan rondreizen. Toen ik hem vroeg waar hij naartoe zou gaan vertelde hij me dat alles gebeurd zoals het hoort te gebeuren, toen ik daarna vroeg waar hij dan graag heen zou willen kreeg ik weer een zweverig antwoord over dat hij niks hoefde te willen… Alhoewel deze manager wel heel vriendelijk en behulpzaam was kon ik dus geen hoogte van ‘m krijgen; ofwel hij was gewoon een erg zweverig persoon met ‘t hart op de goede plek of hij was een vieze oude man die een hostel voor jonge reizigers runt en “mooie” verhalen vertelt… Vele mensen voor mij dachten blijkbaar het eerste want 2 muren van de gezamenlijke ruimte waren helemaal ondergeklad met allerlei lovende berichten over de manager en hun verblijf in dit hostel. Ik had tenminste een 4-persoonskamer met 1 ander meisje en ze hadden net de badkamers gerenoveerd dus verder had ik niks te klagen over het hostel. Alhoewel er jammer genoeg geen wifi was zorgde dit er wel voor dat iedereen socialer was en dit de basis vormde voor de rest van de reis.

De 2de dag stond er een hike naar de hoogste waterval van Tasmania op de planning; de Montezuma Waterval. De hike viel een beetje tegen aangezien de route het oude treinspoor volgde waardoor het pad relatief breed en vlak was, terwijl ik juist van wat avontuurlijkere hikes houd. Gelukkig was de 100-meter hoge waterval het wel waard en nadien bezochten en beklommen we de Henty zandduinen nog. Deze 30 meter hoge zandduinen liggen “opeens” in het landschap meerdere kilometers van de kust af, na een steile klim omhoog sta je dan opeens op een zandvlakte waar je in de verte de oceaan kan zien en als je je omdraait kijk je op de toppen van bomen uit; behoorlijk onrealistisch! We sloten de dag af met “The ship that never was” een interactief toneelstuk gebaseerd op een waargebeurd verhaal. Het toneelstuk wordt al zo’n 25 jaar elke dag opgevoerd in Strahan, wat het het langstlopende theaterstuk van Australia maakt!

Dag 3 stond er dan eindelijk een avontuurlijke hike op de planning: Cradle mountain. We troffen het enorm met het weer, hierdoor was het uitzicht terwijl we naar en van het uitkijkpunt liepen nog mooier! Naast dat het een goede hike was, was het ook gezellig: bergop hadden we verschillende punten waar we stopten totdat iedereen er was voor we verder gingen, hierdoor raakte iedereen in gesprek met elkaar en leerden we elkaar in de paar uur durende hike best goed kennen. Voor we doorreden naar Launceston, onze overnachtingsplaats, stopten we nog in Sheffield: the town of murals. Op bijna elke straathoek in dit dorp vind je een muurschildering, waarvan de meeste de geschiedenis van het dorpje en de omgeving laten zien.

Op dag 4 stond de Bay of fires op de planning: een baai met witte stranden, blauwe zee en oranje-getinte, en op sommige plekken rode rotsen. Alhoewel dit zeker een mooie plek was, was het hoogtepunt van deze dag toch echt de wilde dieren opvang! Deze opvang vangt zieke en gewonde wilde dieren uit de regio op zoals de Tasmanian devil. Dit vleesetende buideldier ter grootte van een kleine hond komt alleen nog op Tasmanië voor en wordt met uitsterven bedreigd: vroeger werd er veel op ze gejaagd omdat ze verantwoordelijk werden gehouden voor het doden van vee en tegenwoordig sterven er veel tasmaanse duivels aan de DFTD-ziekte. Bijna alle Tasmaanse duivels dragen deze ziekte nu met zich mee maar pas als ze met elkaar vechten dragen ze de ziekte aan elkaar over waarna er tumoren op hun gezicht beginnen te groeien. Hierdoor ze uiteindelijk niet meer kunnen eten en sterven ze letterlijk van de honger. De Tasmaanse duivel wordt als erg agressief gezien maar tijdens ons bezoek aan de opvang werd uitgelegd en gedemonstreerd dat dit eigenlijk niet waar is! Het dier is alleen heel erg solidair en houdt er dus absoluut niet van als een ander in de buurt komt, ze hebben wel 10 verschillende geluiden om naar de ander te communiceren dat die moet maken dat ie wegkomt en pas als laatste middel zullen ze echt agressief worden. Zoals je misschien al wel kan afleiden uit mijn lange uitleg over dit onderwerp vond ik dit allemaal echt superinteressant! Mocht je ooit nog naar Tasmanië gaan (zeker een aanrader!!) dan moet je zeker deze opvang ook bezoeken. Naast dat de medewerkers veel weten en goed over de dieren kunnen vertellen zijn er kangoeroes (& Joey’s, babykangoeroe’s) die vrij rondlopen. Plus; het is dus echt een opvang voor gewonde/zieke/achtergelaten dieren en er wordt geprobeerd ze weer in de natuur vrij te laten, het entreegeld en de opbrengst van de kadowinkel wordt echt gebruikt om de dieren te helpe. Het park heeft een groot natuurgebied special voor het uitzetten van dieren die hersteld zijn en ze werken mee aan onderzoek naar een medicijn voor de DFTF-ziekte van de Tasmaanse duivel. Helaas hadden wij niet genoeg tijd om het hele park en alle dieren te zien maar de tijd die we er waren was echt super!

Dag 5 stond er weer een wandeling/hike op de planning: the Wineglass bay. Een halve-maan-vormige baai midden in het beboste nationale park. Eenmaal bij de lookout aangekomen stonden we voor de keuze of we het pad naar het strand zouden pakken of terug naar de bus gingen. Ookal konden we nog goed de Cradle-mountain hike in onze benen voelen besloten we toch nog naar het strand te gaan. Na 1.000 treden afgedaald te zijn (houdt dit in gedachten hier kom ik op terug….;)) kwamen we uit de bebossing op dit mooie afgelegen strand. Helaas was het redelijk bewolkt en begon het zelfs licht te regenen wat afdeed aan de mooie omgeving. Alhoewel we/je relatief makkelijk op het strand komt voelt het echt alsof je op een enorm afgelegen plaats bent waar je deze baai met wit strand voor jezelf hebt. Helaas… moet je daarna ook wel weer die 1.000 treden omhoog!! Na veel zwoegen en zweten en meerdere stops bereikten we dan gelukkig toch weer het uitkijkpunt en konden we verder de relatief makkelijke wandeling naar de bus maken. Terug in de bus was mijn conclusie dat ik wel blij was dat ik de baai vanaf het strand had kunnen zien maar dat het die 1.000 treden (voornamelijk na het beklimmen van Craddle mountain) niet helemaal de moeite waard was!. Helaas was dit alweer de laatste dag met de hele groep en gingen we terug naar Hobart. Dag 6,7 & 8 waren namelijk dagtochten met John, een leuke engelse gids. De eerste dag zijn we met een klein groepje Bruny Island gaan verkennen, alhoewel de vriendin van de tour waarmee ik was het de leukste bestemming van heel Tasmanie vond, vond ik het niet superbijzonder: jazeker een mooi eiland met mooie uitkijkpunten en lekkere hapjes (als onderdeel van de tour kregen we lokale producten zoals brood en kaas om te proeven). Het fijne aan deze dag was dat ik met 2 vrienden van de tour was, we lekker weer hadden en lekkere dingen aten in een mooie omgeving: een lekkere rustdag vergeleken met de dagen die we gehad hadden. Dag 7 gingen we naar Port Arthur een werelderfgoed-bezienswaardigheid van een oude gevangenis. Helaas vond ik deze dagtocht wederom tegenvallen: hetgeen er over was van de gevangenis en de korte tour die we kregen waren enorm indrukwekkend maar toen we vervolgens zelf de rest gingen bekijken was er weinig te zien of werd er geen informatie gegeven over hetgeen wat er nog was/stond. Het voelde alsof het museum wel de informatie en verhalen over gevangen had maar deze niet had weergegeven, wat natuurlijk enorm jammer was. De laatste dag hadden Catherine en ik ontzettend geluk: we hadden een privé-tour van John aangezien er geen andere mensen de dagtocht deden. Eigenlijk zouden we Mount Wellington doen met een wandeling maar allebei vonden we dat we wel genoeg gehiked hadden en aangezien het weer op de top behoorlijk guur was besloten we het programma een beetje aan te passen. Na een korte fotostop op de top, een hele korte wandeling om een bijzondere boom te zien en een koffiestop reed John dus naar een deel van de stad waar toeristen normaal niet echt komen om ons te laten zien hoe het er daar uit ziet en om wat bijzondere huizen aan te wijzen. Na een heerlijke italiaanse lunch stond voor de middag het.. aparte MONA, museum of old & new art, op de planning. Dit museum is de privécollectie van een rijke man (die rijk is geworden met gokken). Het museum en de collectie zijn moeilijk te beschrijven… zo zijn er enkele echt oude stukken (denk aan de tijd van de piramides) maar het overgrote deel is modern, erg modern en… alternatief (of gewoonweg raar). Je krijgt een telefoon waarop je de informatie over de stukken en de makers kan vinden en dan wordt je vrijgelaten in het doolhof om die stukken te gaan vinden. Hier vind je geen bordjes of aanwijzingen: om elke hoek en achter elk gordijn vind je wel een kamer of gang waar je weer andere stukken vind. Zo kwam ik in een soort grote kinderkamer terecht waar ze een enorme xylofoon (zo’n muziekinstrument voor kinderen met de gekleurd plaatjes waarop je slaat) hadden gebouwd, rond deze xylofoon waren allerlei kinderhoekjes waaronder 1 met enorme, vrijwel naakte poppen… (Niet helemaal geschikt voor kinderen dacht ik…). Alhoewel ik de meeste kunstwerken en installaties niet snapte of niet echt kon waarderen waren er gelukkig ook wel een paar die wel interessant waren: zo was er een installatie waar waterdruppels naar beneden vielen en woorden vormden en een andere installatie bestond uit een windmolen buiten die verbonden was aan een apparaat met een potlood binnen, de wind verplaatste het potlood waardoor op het papier eronder een wind-tekening ontstond. Conclusie: voor de meeste mensen is MONA denk ik vooral een collectie van rare, niet-traditionele kunst maar het geeft je wel veel om over te praten?

Na al deze (dag)tours had ik nog een dag voor mezelf en ik had ontdekt dat er een heus kattencafe in Hobart was!(Het enige kattencafe van australie). De keuze was dus snel gemaakt om daar naartoe te gaan natuurlijk. Alhoewel niet zo goed opgezet als het kattencafe in Goes heb ik me natuurlijk wel vermaakt (aangezien het smorgens nogal druk was en er minstens 5 kinderen achter d katten aanrenden kwam ik in de namiddag terug maar toen waren de katten helaas bijna allemaal aan het slapen. Maar hoe kan ik nou niet genieten van al die schattige katten, zelfs al liggen ze te slapen) Daarnaast ben ik nog naar de botanische Tuinen gegaan, iets wat ik nu eigenlijk standaard tijdens m; n reizen doe; vooral met mooi weer is dit altijd de moeite waard. Alhoewel de botanische tuin in Hobart niet de mooiste was van degene die ik gezien heb kon ik wel lekker in een rustig hoekje van het park op een bankje in de zon zitten en een boek lezen.

Alles bij elkaar was het echt een top vakantie! Leuke mensen ontmoet, op heel veel mooie plekken geweest, (wilde) dieren gezien etc. Alhoewel ik ook een hele leuke tijd heb gehad in Melbourne en de tour die ik daar heb gedaan was deze tour nog mooier. Tasmanië is echt een aanrader met zijn mooie en afwisselende natuur en (alhoewel ik er niet in het hoogseizoen was) niet te veel toeristen.

Voor mijn volgende reis had ik eigenlijk de oostkust op de planning staan maar daar was ik (nog) niet heel enthousiast over. Op een tour praat je natuurlijk met de andere mensen over de reizen die je al gedaan heb en nog op de planning hebt staan en meerdere mensen raadden me aan om de westkust te doen (die ik eerder had willen overslaan). In tegenstelling tot de toeristische oostkust moet de westkust veel rustiger zijn met meer natuur en veel nationale parken. Aangezien dat precies is waar ik van houd en ik alleen al door het horen van de verhalen enthousiaster werd dan ik over de oostkust was heb ik mijn plannen dus aangepast. Graag wou ik (en dat werd me ook aangeraden) niet met een tour langs de westkust gaan maar mensen vinden om samen mee e reizen zodat we het op ons eigen tempo kunnen doen. Ik was er alleen wel skeptisch over of ik mensen zou vinden waar ik mee kon & wou reizen: ik heb specifieke data waarop ik kan dus ik ben niet zo flexibel en ook op persoonlijk vlak houdt ik er wel van als dingen op een bepaalde manier gaan en op tijd geregeld worden. Na rondgekeken te hebben op facebook etc. had ik met een nederlands meisje die samen met een vriendin ook de westkust wou zien afgesproken om elkaar in Brisbane te ontmoeten om te kijken of het klikte. Vorig weekend waren zij dan in Brisbane en ik had besloten meteen de kans te grijpen om eindelijk Brisbane eens te verkennen: al sinds mid-januari wonen we vlakbij en ik ben er 3x geweest (1x voor een afspraak en een bliksembezoek aan City hall, 1x met vrienden waarbij we wel op veel plekken geweest waren maar nergens naar binnen waren gegaan of lang gebleven & 1x met de familie naar een escaperoom en daarna naar South bank waar de kinderen zich op het (gebouwde) stadsstrand konden vermaken en in het zwembad konden zwemmen terwijl wij wat gingen drinken op 1 van de naastgelegen terrasjes). Zaterdagmorgen vroeg werd ik dus door Amanda en de kids afgezet op het station waarna ik met 50 minuten treinen al midden in het centrum van Brisbane was. Eerst ging ik terug naar City hall aangezien ik de vorige keer het museum had overgeslagen, helaas viel dit nogal tegen aangezien het redelijk klein was en niet veel dingen had die ik leuk vond. Aangezien ik uiteindelijk maar 3 kwartier in het Brisbane museum was ging ik vervolgens naar het GOMA (Gallery of modern art), helaas viel dit ook tegen: ze waren net de exposities aan het veranderen dus het grootste gedeelte van het museum was gesloten. Na deze teleurstellende museum-morgen was het tijd om South bank & West End te verkennen en de beste manier hiervoor is natuurlijk lopend en door iets te eten & drinken!:) Aan het eind van de middag heb ik ingecheckt in m'n hostel en even gedoucht alvorens terug naar South bank te gaan waar ik de 2 Nederland’se meisjes zou ontmoeten waarmee ik eventueel de westkust zou gaan langsreizen. Al snel zaten we over vanalles en nog wat te praten en na het eten besloten we dan ook nog wat drankjes te gaan doen, toen de bar sloot (wat al om 11uur was) namen we afscheid met de belofte snel de details van onze reis uit te werken: een geslaagde avond dus. Maandag kreeg ik al een berichtje dat de meiden hadden kunnen regelen dat we gaan samenreizen met nog een Nederlandse jongen die een auto heeft en ook een tent waarin we kunnen slapen. Helaas zijn inmiddels de plannen (meedere keren) veranderd: er is ingebroken in de jongen zijn auto en o.a. zijn paspoort is gestolen. Hierdoor moet hij eerst naar Sydney om bij de Nl’se ambassade een nieuw paspoort te regelen, en is hij dus pas veel later in Perth waardoor we niet met hem meekunnen. Vervolgens was het plan om dan maar zelf een 4x4 camper te huren en er was al een andere Nl’se jongen gevonden die met ons mee zou gaan. Een paar uur later werd ik alweer door Renate gebeld met weer een nieuw plan: een australisch meisje was wanhopig op zoek naar iemand die haar 4x4 auto van Adelaide naar Darwin kan rijden.. gratis! Dus het plan is nu om van Perth (want ja, vliegticket is al geboekt) naar Adelaide te vliegen, de auto op te halen en dan met een paar korte stops naar Perth te rijden alvorens aan onze orginele trip te beginnen richting Broome (en Darwin voor de anderen)…. In mijn volgende blog zal ik vertellen wat het uiteindelijk nog is geworden en hoe het was!

In m‘n laatste blog vertelde ik dat ik voor het eerst naar de sportschool was geweest en zoals gezegd ga ik inderdaad 3x per week (alhoewel ik een enkele keer gemist heb vanwege dingen met de kinderen). Alhoewel ik het moeilijk te zeggen vind of ik het kan zien voel ik me wel beter en ik vind het echt leuk om 3x in de week te gaan, vooral op vrijdag naar boksen! Ik heb net 2 nieuwe sportoutfits gekocht dus ik kan er de komende tijd nog tegen aan?

De oplettende lezer heeft het misschien uitgerekend maar ik zit op de helft van mijn tijd in Australië! Aangezien Russ & Amanda graag een keertje zonder de kinderen op vakantie wouden hebben ze aan het einde van mijn tijd als hun au pair nog een korte vakantie weg geboekt. In verband met de einddatum van mijn visum relatief kort daarna heb ik dus zelfs al mijn vliegticket terug naar huis geboekt, wat een beetje onwerkelijk is. Met het 3 maanden punt gaf ik aan dat het de afsluiting van de opstartfase was, nu met het 6 maanden/halfweg punt kan ik goed zien wat ik gedaan heb en hoe ik dingen heb aangepakt. Zo vind ik het reizen (natuurlijk) super en kan ik nu goed inschatten dat ik liever de natuur opzoek waar niet te veel toeristen zijn i.p.v. de drukke toeristische plekken en steden. Vooraf had ik niet gedacht zoveel van australië te gaan zien en ik ben oprecht blij dat ik als volgende reis de westkust ga doen. Voor mijn (alweer) volgende reis wil ik naar Uluru (het hart van Australië) en dan waarschijnlijk gecombineerd met Darwin (stad in het noorden) aangezien ik daar met mijn westcoast trip (net) niet zal komen. Uluru was dé bestemming waarvan ik zeker wist dat ik die niet wou missen dus ik ben erg benieuwd hoe het gaat zijn! (Alhoewel ik alle details, reisdata etc. nog moet uitzoeken haha). Aangezien ik toch ook nog wel meer wil zien van de oostkust (ik ben maar heel kort in Sydney geweest dus dat staat zeker ook nog wel op m’n lijstje) zal ik uiteindelijk in elke deel van australië wel geweest zijn; wat ik toch wel erg tof vind?

Ik heb helaas geen leuke jonge mensen meer leren kennen hier in de buurt. Wel ken ik nu meer mensen in de sportschool en heb ik 1x afgesproken met een andere au pair (zij woonde maar 5min. verderop maar koos er helaas voor om maar een maand te blijven). Maar nu heb ik dus wel de 2 Nl’se meiden ontmoet om mee te gaan reizen en misschien ga ik voor Uluru wel weer op zoek naar mensen om mee samen te reizen i.p.v. met een tour mee te gaan (ookal leer je daar ook leuke mensen mee kennen).

Jullie horen er van!

Groetjes, Myléna

Update

Hi Lezer,

Sorry dat het een tijd geduurd heeft voor een nieuwe update! Met de verhuizing was het druk en was er niet veel te vertellen aangezien we vooral aan het inpakken en schoonmaken waren & daarna vloog de tijd ook voorbij aangezien we een weekje vakantie hadden en daarna de sleutels kregen van het nieuwe huis dus druk met uitpakken, schoonmaken en verven waren. Inmiddels zijn we redelijk gesetteld en neem ik dus de tijd om je bij de praten over wat er in de tussentijd is gebeurd en hoe het nu met me is.

Beginnend vanaf waar ik in mijn laatste blog geëindigd was: onze roadtrip naar Brisbane begon helaas niet al te goed; aangezien we alles al hadden ingepakt en het huis schoon wilden achterlaten gingen we naar de Mcdonalds voor ontbijt en toen we terug bij de auto's kwamen was er iemand tegen mijn auto aangereden en was de voorkant beschadigd. Gelukkig was het niks ernstigs en konden we na contact met de veroorzaakster op te hebben genomen gewoon aan de reis beginnen. Eerlijk gezegd vond ik het helemaal niet zo erg om 2 dagen lang zo'n 6uur in de auto te zitten en door Australië te rijden. Het was leuk om te zien hoe het landschap steeds veranderd en met muziek op schoot de tijd lekker op. Natuurlijk ging niet alles goed (deze periode hadden de familie en ik echt ongeluk): Op een gegeven moment lag er een dode kangoeroe midden op de weg die ik pas zag toen Amanda er voorbij was aangezien ik achter haar reed. Haar auto is een stuk hoger dan de mijne dus zij kon er overheen rijden zonder 'm te raken maar ik niet... (Voor de lezers met een zwakke maag sla t volgende stukje over!;)) Stukjes van de dode kangoeroe bleven steken onder de auto en dit zorgde voor een enorme stanklucht die we zelfs in de auto konden ruiken als we stilstonden of zachtjes reden. In Armidale, onze overnachtingsplaats ging ik dus naar een carwash waar we met een hogedrukspuit en borstel aan de slag gingen (afntoe zelfs kokhalzend omdat de stank zo erg was). Na verschillende grote (erg stinkende!!) stukken eraf te hebben gekregen leek het goed te zijn en bedankte ik de medewerkster (en zei ik sorry aangezien zij dit op haar 1ste dag had moeten doen). Helaas bleken we toch niet alle stukken eraf te hebben gekregen dus de volgende dagen kwam er af en toe nog steeds een vieze walm voorbij en toen we eenmaal de sleutels hadden van t nieuwe huis en ik de auto in de garage parkeerde stonk die ook al vrij snel ontzettend. Daarna bleef de auto dus buiten staan en ben ik nog maar eens met een borstel/bezem aan de slag gegaan en inmiddels stinkt de auto eindelijk niet meer! Oké dat was het incident met de auto;) terug naar de update;

Aangekomen in Queensland hadden we eerst een weekje vakantie voor we de sleutels van het nieuwe huis kregen. Deze week brachten we door in Coolum beach, dichtbij Noosa aan de Sunshine coast. Gedurende deze week hebben we lekker op het strand gelegen (natuurlijk ben ik verbrand, maar gelukkig ook bruin geworden!;)) en gezwommen en heb ik nog het naast het strand liggende nationale park verkent. Toen we eenmaal de sleutels van het nieuwe huis hadden gingen we daar kamperen: de verhuizers konden pas zaterdags de spullen brengen terwijl we op maandag de sleutels kregen dus het huis was vrijwel leeg op onze luchtbedden en kampeerstoelen na. Gelukkig was het zwembad gevuld dus konden we ons toch die paar dagen vermaken. De periode vanaf zaterdag was druk met verhuizen: helpen met de spullen uitruimen, schoonmaken, dozen uitpakken, bedden in elkaar zetten etc. etc. Inmiddels is er op de bovenverdieping nieuw tapijt gelegd en hebben we op 1 badkamer na alles geschilderd en is het ingericht (Het is toch wel erg fijn om een echt bed te hebben om op te slapen).

Verder zijn de kinderen alweer een tijdje bezig op hun nieuwe school: en wat voor school! Logan heeft een kluisje en een laptop en wisselt al van leraren/lokalen en kan per periode 1 vak kiezen zoals koken, game design, muziek etc. terwijl Emellia in haar klas verschillende onderzoek-tafels heeft waar ze bijvoorbeeld leert over de Aboriginals, taal etc. Nu is het al wel een hele tijd gelegen dat ik op de basisschool zat maar zulk soort activiteiten hadden wij toch echt niet en zover ik mij herinner was er ook veel minder aandacht voor individuele en persoonlijke ontwikkeling. Aangezien ik pedagogiek heb gestudeerd (aangezien ik mn diploma heb mag ik zeggen dat ik pedagoog ben maar aangezien ik niet als pedagoog werk voelt dat toch niet helemaal kloppend) en daarbij stage heb gelopen op een middelbare school vind ik deze werkwijze natuurlijk erg interessant. Pas ben ik naar een bijeenkomst geweest zodat ik kan gaan helpen in Emellia's klas en binnenkort hoop ik te horen wanneer ik dit kan gaan doen.

Inmiddels heb ik ook mijn eerste reis achter de rug: ik ben een week naar Melbourne gegaan en heb daar een tour gemaakt langs de Great Ocean road en het Grampians nationale park. Dit was een ontzettend mooie reis, de kust was erg mooi met overal baaien en stranden en uitstekende rotsen. Alhoewel de grootste/bekendste bezienswaardigheid de "12 apostelen" nogal tegenviel maakten de andere plekken dit meer dan goed. Aangekomen in de Grampians hadden we een klein uur bij het bezoekerscentrum waar ik samen met een ander meisje die op de tour was besloot een kleine wandeling te maken. We waren nog geen 500 meter van het centrum vandaan toen ik opeens 3 kangoeroes zag wegspringen en we besloten te kijken waar ze heengingen. 100 meter verderop zagen we ze weer in een veld samen met nog zo'n 30 andere kangoeroes (een groep kangoeroes noem je blijkbaar een mob:P) waaronder kleine kangoeroes en zelfs 1 moeder kangoeroe met een baby in haar buidel! We konden tot op zo'n 3 meter dichtbij komen en mooie foto's maken, wat een ervaring! Alles bij elkaar was deze tour gewoon super: leuke mensen, een leuke gids en ontzettend mooie natuur gezien waaronder dus kangoeroes maar ook koala's en emu's. Eenmaal terug in Melbourne verbleef ik nog een dag of 3 bij een vriend die ik in Canada heb leren kennen. Samen met hem & zijn vriendin heb ik op de fiets Melbourne verkent en hebben we op leuke plekken wat gegeten en gedronken. Melbourne is een erg leuke, Europees-aandoende stad met smalle straatjes gevuld met restaurantjes, cafeetjes en leuke winkeltjes. In vergelijking met andere steden is Melbourne erg fiets-vriendelijk en in de binnenstad kan je gratis met de tram (2 dingen waar ik als Nederlander/Zeeuw van hou haha). Aanraders zijn de botanische tuinen (bij het theehuis hebben ze ontzettend lekkere muffins), de Shrine of remembrance (een indrukwekkend oorlogsmonument/museum) en natuurlijk de eetstraatjes zoals Degraves street. Maar deze trip zou nooit zo leuk zijn geweest zonder de vriend die ik daar kende, zijn vriendin, hun huisgenoot en hun familie en vrienden (Een korte opsomming van wat we samen gedaan hebben: uit eten voor de laatste dag van het Chinese nieuwjaar, uiteten bij een echte italiaan waar alle producten ook uit Italië kwamen, een gezellige BBQ, met de fiets de stad verkennen, de zonsondergang zien vanaf het strand en niet te vergeten de eigen motorgarage van die vriend bezoeken).

Een paar dagen nadat ik terug was uit Melbourne was het mijn verjaardag; 24 jaar oud... Ik weet niet zo goed wat ik daarvan vind haha:P Aan de ene kant is het nog jong maar aan de andere kant zijn er genoeg mensen die al helemaal gesetteld zijn met kinderen op hun 24ste... Dus denk ik maar dat dit jaar in Australië voor mij het jaar is om mezelf beter te leren kennen, duidelijk te krijgen wat ik belangrijk vind en hoe ik mijn leven wil "inrichten" wanneer ik terug ben in Nederland.

Op m'n verjaardag ben ik voor het eerst naar de sportschool gegaan:P In Nl liep ik hard en alhoewel ik dat wel een enkele keer hier heb gedaan is het door de warmte en vochtigheid niet echt een pretje, vandaar dat ik graag weer naar een sportschool wou. Voor m'n reis naar Melbourne was ik bij verschillende wezen kijken en had ik me uiteindelijk bij deze ingeschreven, maar ik had nog niet de kans gehad om te gaan. Vrijdagmorgen ging ik dus boksen en daarna had ik een afspraak met een personal trainer (ja ja Fancy, maar 1 gratis afspraak zat inbegrepen bij m'n abonnement :P), deze afspraak was om wat belangrijke info over me (slaapritme, eetgewoontes, lichamelijke klachten etc.) te krijgen en m'n maten te nemen waarna hij een persoonlijk schema met oefeningen voor me gemaakt heeft die we maandags hebben doorgenomen/gedaan. Het voelt goed om weer actief bezig te zijn en wie weet kom ik wel fitter & gespierder terug in Nl dan dat ik wegging!;) Enfin terug naar m'n verjaardag, van thuis kreeg ik een doos gevuld met lekkere dingen en verjaardagskaarten & van t gezin hier heb ik een mooie Pandora-bedelarmband gekregen met een bedel van een kangoeroe met een baby-kangoeroe. Daarnaast zijn we 's avonds uit eten gegaan naar een teppanyaki-restaurant waar we een persoonlijke kok hadden die het eten voor ons klaarmaakte en daar een hele show van maakte door met allerlei dingen te gooien enzo; dit was erg leuk en lekker! Tenslotte gingen we zondags naar de Australia zoo (ookwel de Steve Irwin "the crocodile hunter" dierentuin) waar we natuurlijk heel veel dieren hebben gezien maar ook; naar de show met o.a. 1 van de krokodillen zijn geweest, kangoeroes gevoerd hebben en een koala hebben geaaid.

Inmiddels ben ik hier iets meer dan 3 maanden, toevallig is het vandaag precies 100 dagen geleden dat ik vertrok uit Nl (Net even opgezocht;)) en nu ervaar ik zelf waarom de mensen van de aupair-organisatie en de hostfamilies zeiden dat het zo'n 3maanden duurt voordat je echt gesetteld bent en dat een verblijf van 6 maanden erg kort is. Natuurlijk waren de 1ste 3 maanden behoorlijk druk ook met de verhuizing enzo maar nu kan ik echt zeggen dat ik hier al een tijdje ben en me aangepast heb en gewend ben. Alhoewel dit aan de ene kant betekent dat ik nu 1/4 van m'n tijd hier erop heb zitten betekent het aan de andere kant ook dat ik er al 1/4 van m'n tijd hier in Australië erop heb zitten! Stiekem kijk ik er al erg naar uit om terug te komen maar aan de andere kant is dit een unieke once-in-a-lifetime ervaring en wil ik nog een hoop dingen zien en meer uit mijn ervaring halen. Ik zou het erg jammer vinden om terug te komen naar Nederland met spijt over dingen die ik niet heb gezien of gedaan (en dan bedoel ik grote dingen zoals bezienswaardigheden maar ook kleinere dingen in m'n dagelijkse leven hier). Vandaar dat ik deze 3-maanden mijlpaal (en een beetje de 24-jaar-oud mijlpaal;)) zie als de afsluiting van de begin/opstartfase en dat ik nu een nieuwe (en hopelijk een nog betere) fase inga waar ik me meer focus op de dingen die ik wil zien & doen.

Hiervoor ben ik al mijn reis voor april aan het plannen (dan is Russ weer een maand thuis wat mij de kans geeft om te reizen), dit keer wil ik graag naar Tasmanië!:) en wil ik een lijst maken van alle bezienswaardigheden hier in de buurt waar ik heen kan als de kinderen op school zijn. Daarnaast heb ik een oproepje geplaatst om in contact te komen met au pairs in de buurt maar helaas heeft daar nog niemand op gereageerd (we wonen dan ook een uur van Brisbane af en ik denk dat de meeste au pairs echt ín de stad wonen) dus ga ik kijken of er misschien een andere manier is om in contact te komen met mensen van mijn leeftijd hier in de buurt. Daarnaast wil ik 2 tot 3x in de week naar de sportschool gaan en hoop ik binnenkort dus te gaan kunnen helpen bij Emellia in de klas.

Dus... daarmee zijn jullie weer behoorlijk op de hoogte, bedankt voor het lezen van m'n blog!

ik vind het ook leuk om te horen hoe het met jullie gaat en hoe het in Nederland is dus berichtjes zijn altijd welkom ;)

Groetjes, Myléna

Blog 3

Gelukkig nieuwjaar lezer!

Bijna een maand sinds mijn laatste blog en wat is er veel gebeurd, bij deze een update:

De dinsdag na mijn laatste blog heb ik een ongelukje gehad; Ik was alleen met de kinderen, de oudste lag net op bed en ik wou iets van boven uit een keukenkastje pakken waarvoor ik op een barkruk was gaan staan (Ik weet het niet; niet slim!) toen ik eraf wou komen ging het mis en vielen ik en de kruk om, waarbij ik tegen het granieten aanrecht aan knalde. De oudste had de klap gehoord en kwam kijken wat er aan de hand was; aangezien er ook redelijk wat bloed op de grond lag schrok hij natuurlijk. Blijkbaar heeft hij redelijk wat van zijn moeder geleerd want hij wou meteen z'n ouders inlichten, gaf me paracetamol en stelde vragen zoals of ik even buiten bewustzijn was geweest. Na zelf de schade in de spiegel te hebben bekeken hem z.s.m weer in bed proberen te krijgen, waarna ik z'n ouders toch maar heb ingelicht om ze alvast voor te bereiden voor als ze thuiskwamen. (Ik weet niet of ik dit al eerder verteld heb maar Amanda werkt regelmatig op de ambulance en geeft op de universiteit les aan toekomstig verpleegkundigen). Aangezien ze toch al praktisch klaar waren met eten besloten ze naar huis te komen en heeft Amanda een scheurtje net boven m'n oog geplakt met een kleine pleister en de snee op m'n neusbrug met speciale lijm dichtgeplakt. Gelukkig viel het allemaal mee, niks gebroken ofzo maar ik heb wel meer dan een week met een blauw oog rondgelopen & een supergrote blauwe plek op m'n been (Inmiddels is dit beide helemaal weggetrokken!). Tijdens de volgende dagen hadden we verschillende activiteiten op de planning staan (uitreiking dansmedailles, family night op school en daarna uit eten met kennissen, Farmer's market en lunchen bij de mexicaan & 's avonds kennissen die bij ons kwamen eten). Verder zijn wat 2 noemenswaardige activiteiten dat we naar het dam-meer zijn gegaan waar deze zomer een inflatables waterpark is bestaande uit allerlei soorten springkussens (glijbanen, trampolines, schommels etc.) waar we ons een uur lang hebben kunnen uitleven en dat Ik Mount Panoroma al (hard)lopend heb beklommen.

De 20ste zijn we met de hele auto vol naar Wisemen's ferry gegaan waar het gezin een cabin (omgebouwde/uitgebreid caravan) heeft. Toen we aankwamen was het zo'n 39 graden dus zijn we na het uitladen van de auto lekker in de rivier gaan zwemmen. Nja, niet helemaal lekker: toen we bij de oever aankwamen lag daar een baby-hamerhaai... Blijkbaar zwemmen de (vrouwelijke) hamerhaaien vanuit de oceaan de rivier op om daar te baren, en deze baby-hamerhaai was door andere parkgasten vanaf de steiger gevangen.... Niet echt een fijn idee als je een week van zwemmen en watersporten op de planning hebt staan!

Nadat we een tijdje hadden gezwommen kon je zien dat er een storm aankwam dus zijn we uit het water gegaan en naar de cabin, toen we daar net waren begon het te regen en waaien & net op het moment dat we naar binnen verplaatsen klonk er gekraak en viel er vlak voor de cabin een grote tak van een boom: bovenop onze auto! Daarna nam de storm snel af en konden we de schade gaan bekijken. Naast de boom op onze auto was het dak van een andere cabin eraf gewaaid, een grote boom was omgevallen en op de elektriciteitskabels terecht gekomen en een andere grote tak had zich door het dak van een (gelukkige vrijstaande) cabin geboord. Door de storm hadden we ongeveer 2 dagen geen water, elektriciteit of telefoonbereik. Gelukkig konden we regelen dat een bevriend stel die ongeveer in hetzelfde gebied een cabin hebben onze andere auto brachten en hadden we zaterdagmiddag weer water & elektriciteit. We zijn in totaal 9 dagen op het park geweest, tijdens deze dagen heb ik leren vissen (1 van mijn gevangen vissen hebben we zelfs opgegeten), wakeboarden & wakesurfen. Daarnaast hebben we getubed (op een band achter de boot), krabbenvallen uitgezet (en 1 krab gevangen en opgegeten), ben ik tientallen keren gebeten door de muggen, erg verbrand op m'n bovenbenen maar gelukkig ook lekker bruin geworden. In deze 9 dagen viel ook kerst (ookal voelde het totaal niet als kerst voor mij). Op kerstavond hebben de kinderen het eten verzorgt, waarbij we door hen bediend werden en zij ook uit zichzelf de afwas deden. Aangezien beide kinderen nog in de kerstman geloven (ze hebben hier natuurlijk geen sinterklaas dus de kerst & de kerstman zijn hier belangrijker) werd er wat eten en drinken voor hem en zijn rendieren neergezet alvorens ze naar bed gingen. Om het zo geloofwaardig mogelijk te maken stonden de ouders en ik dus ongeveer een halfuur later wortels te eten alsof wij de rendieren waren xD. De volgende morgen was dus de kerstman geweest en die had natuurlijk kadotjes achter gelaten dus die moesten eerst uitgepakt worden, de kinderen zijn enorm verwend met o.a. een ipad mini en een go pro en er waren zelfs 2 kado's voor mij (Uggs en een waterfles met filter die ervoor zorgt dat het water net zo proeft als thuis). Na weer een leuke dag op het water hadden we als kerstdiner verschillende soorten vlees en een salade en hebben we met z'n allen "the amazing race' gekeken (een soort peking express; een wedstrijd waarbij stellen al reizend opdrachten moeten uitvoeren). Vrijdags was het dan tijd om alles weer op te ruimen en in te pakken (met 40+ graden celsius) en terug te rijden naar Bathurst.

Op oudjaarsdag ben ik 's morgens vroeg in de trein richting Sydney gestapt waar ik had afgesproken met enkele vrienden die ik in Canada heb leren kennen. Na een (verrassend koude!) duik te hebben genomen op Maroubra beach zijn we naar het huis van een kennis gegaan waar we zouden blijven slapen om wat te eten en onze spullen te dumpen. Vervolgens zijn we met de trein de stad in gegaan om een plekje te bemachtigen voor het vuurwerk. Aangekomen in de stad was maar weer eens een storm dus moesten we door de regen, en af n toe schuilen in portieken etc., begeven. Gelukkig stopte na zo'n halfuur het onweer en de regen en konden we gewoon over straat lopen. Het vuurwerk in Sydney is natuurlijk hartstikke populair dus er waren heel veel mensen op de been om een goede plek te bemachtigen. Wij eindigden in "the rocks" het gebied onder/tussen de brug en het opera house waar een redelijk lijn mensen aan het wachten was om naar binnen te komen. Andere mensen hadden een 2de rij gevormd en toen de beveiliging deze wou samenvoegen met de andere rij was het een beetje chaotisch waardoor een paar van onze groep kans zagen ook (voor) in de rij te gaan staan. Een andere vriend en ik hadden dit niet gedurfd maar toen het merendeel van onze groep in de rij stond moesten we er toch aan geloven en hebben we (helaas) voorgedrongen. Hier ben ik niet trots op maar het leverde ons wel hele goede plaatsen op om het vuurwerk te zien. Ongeveer een kwartier nadat wij op onze plek waren was het "kindervuurwerk" een kleine vuurwerkshow voor de kinderen (al best mooi om te zien!) en toen was het 3uur wachten tot het 12 uur was en het grote vuurwerk zou zijn. Uiteindelijk zijn we Hints (uitbeeldspel) gaan spelen en was het toch redelijk snel kwart voor 12. Gezamenlijk met iedereen om ons heen telden we af tot 12uur en toen begon de vuurwerkshow: op 4 verschillende plekken die wij konden zien werd er vuurwerk afgestoken waardoor je bijna niet wist waar je moest kijken. Er werd vuurwerk afgestoken achter de brug, vanaf de brug, vanaf het water en van vlak bij het Opera house. Na ongeveer een kwartier was het helaas alweer voorbij en aangezien we geen alcohol in het gebied mochten hebben waar we waren konden we niet proosten ofzo. Na het maken van enkele foto's met de brug en het operahuis op de achtergrond was het dus tijd om ergens anders heen te gaan. We wouden eigenlijk naar een uitgaansgebied om een drankje te doen maar we vernamen dat om half 2 er geen mensen meer zouden worden binnengelaten in de kroegen. Daarnaast stonden we stil op een tussenliggend station omdat er geen treinpersoneel meer was dus de kans dat we voor half 2 bij de kroegen zouden zijn was heel klein. Aangezien we allemaal toch ook wel moe waren besloten we dan maar een andere trein richting onze slaapplek te pakken. Uiteindelijk waren we daar pas om 3uur en was ik blij toen ik eindelijk om half 4 (op de bank) kon gaan slapen. De volgende morgen was ik al redelijk vroeg wakker, net zoals de kennis waarbij we sliepen. Na samen ontbeten te hebben en een tijdje met zijn erg schuwe maar lieve kat Bella te hebben doorgebracht was het bijna 10uur en dus bijna middernacht in Nederland: tijd voor wat berichtjes en telefoontjes! Ik dacht dat het de bedoeling was dat mijn vrienden ook op tijd op zouden staan aangezien zij nog 10uur moesten rijden terug naar Brisbane maar uiteindelijk kwamen zij pas tegen 12en uit bed. Aangezien ik vlak na 5en de laatste trein terug naar Bathurst zou pakken had ik maar een paar uur om Sydney bij dag te zien en ben ik dus vlak nadat de anderen uit bed waren alleen op pad gegaan. Helaas waren de rondleidingen van het opera house al vol vandaar dat ik via de botanische tuinen er naar toe ben gelopen en toen omheen: Ik snap de beschrijving van sommigen dat het gebouw op een insect lijkt, maar tis wel een mooie en het valt op tussen alle andere gebouwen! Na genoeg foto's te hebben gemaakt van het operahuis ben ik via circular quay (het centrale punt van de stad waar ook alle boten en veerboten vandaan vertekken) doorgelopen naar The rocks, een oude wijk van sydney onder the Harbour bridge waar de oude (pak)huizen verbouwd zijn tot hippe restaurants en dergelijke. Na hier een rondje te hebben gelopen ben ik bij de Endeavour brouwerij binnengelopen voor een verfrissend biertje en wat in bier gefrituurde friet (en om mijn telefoon op te laden;)). Volgens mijn gids zou er vlakbij een bezienswaardige kerk zijn maar deze was gesloten en zag er van buiten niet zo indrukwekkend uit. Wel kwam ik onderweg trappen tegen die omhoog gingen naar the Harbour bridge waar ik een mooi uitzicht had op het Opera huis. Na een wandeling van zo'n 20 minuten kwam ik in het winkelgebied maar na een tweetal winkels in te zijn gegaan merkte ik al dat ik te weinig had geslapen en dat het te warm was om echt te shoppen. Vandaar dat ik een lekker ijsje gekocht heb en in de schaduw mensen ben gaan kijken. Nadien ben ik de supermarkt ingegaan om wat snacks voor mijn lange treinreis terug te halen & toen was het alweer tijd om richting het station te gaan. Hier raakte ik even verdwaald omdat het nogal groot is en niet super overzichtelijk.. De meeste treinen rijden in de sydney en die perrons liggen ondergronds alsof het een metro is, mijn trein gaat richting het "platteland" en is bovengronds; na een paar keer verkeerd te zijn gelopen kon een medewerker mij in de juiste richting sturen en vond ik gelukkig mijn weg naar de bovengrondse stationshal. Daar kon ik lekker op een bankje wachten tot mijn trein vertrok en na zo'n 3 uur in de trein lezen was ik weer terug in Bathurst. Mijn plan was eigenlijk om te douchen en mn bed in te duiken maar Amanda was bij de buren en Russ ging daar ook weer terug heen en nodigde mij uit om ook even te komen. Dus na mijn douche heb ik toch nog maar 2 ciders uit de koelkast gepakt en ben ik naar de buren gegaan, waar ze zelfs wat van het avondeten voor me bewaard hadden. Voor kerst hadden zij een Virtual-Reality bril gekocht/gekregen en deze mochten wij ook uitproberen! Alleen de spelletjes die ze hadden waren een soort horror spelletjes; in de ene (wat nog een demo van het echte spel was) zit je vastgebonden op een stoel terwijl een andere gegijzelde je probeert te bevrijden terwijl er een soort demon aankomt (Ik had dit spel eerst als toeschouwer op het scherm gezien maar met de bril op ziet het er toch allemaal anders, échter uit), het tweede spel was een zombie-schiet spel waarbij je in een achtbaankarretje door een spookhuis rijdt en op zombies moet schieten die steeds dichterbij komen. Beide spellen waren niet echt mijn ding maar wel grappig om een keer te doen, helemaal om een keer een VR-bril uit te proberen!

We krijgen de 21ste de sleutels voor ons nieuwe huis in de buurt van Brisbane maar we gaan ongeveer 10 Januari al die kant op aangezien het grootste gedeelte van het huis al is ingepakt en de kinderen dus hier niet veel meer hebben om te doen. We zullen met een kleine roadtrip die kant op gaan en dan tot de 21ste in een airbnb vlak bij het strand verblijven: nog even een beetje vakantie voordat Amanda aan haar nieuwe baan begint en de kinderen op hun nieuwe school beginnen.

In de dagen voor we die kant op gaan zijn we de laatste dingen aant inpakken en proberen we wat leuke dingen met de kinderen te doen omdat ze anders alleen maar tv aant kijken zijn en aant gamen op de playstation. Zo zijn we woensdag naar de film gegaan, ben ik donderdag met ze naar het (skate)park gegaan en zijn we vandaag bijna een hele middag naar het zwembad geweest.

Ik moet eerlijk zeggen dat het au pair zijn me iets zwaarder valt dan ik dacht, tenminste nu de kinderen vakantie hebben. Zoals ik net al zei moeten de kinderen echt bezig worden gehouden anders worden ze alleen hangerig en sjago waardoor er ruzies ontstaan. Hierdoor ben ik veel met de kinderen bezig en heb ik weinig tijd voor mezelf. Daarnaast luistert de oudste niet altijd even goed naar me of zeurt hij veel (vooral om zijn playstation), alhoewel ik hier dan op dat moment wel mee omga is het natuurlijk niet leuk om streng te moeten zijn of boos te moeten worden en ik merk dat dit mijn stemming (negatief) beïnvloed. Ik denk en hoop dat als de kinderen straks weer naar school gaan we in een ritme komen (waarin ik overdag tijd voor mezelf heb en om Brisbane te verkennen) en dat hoe langer ik hier ben hoe beter mijn band met ze wordt en hoe beter ze luisteren.

Je hoort de vorderingen in mijn volgende blog!

Blog 2

Zoals je misschien al gezien hebt heb ik de foto's van mijn wandeling met Amanda al online gezet. De grand canyon circuit-wandeling was super!! Na een behoorlijke rit met de auto gingen we dan op pad om al snel bij Evan's lookout te komen; een (redelijk spectaculair) uitzichtpunt over de onderliggende vallei. Hierna daalden we via vele treden af de canyon in, hoe lager we kwamen hoe groener het werd. Onderaan in de canyon loop je in een groene (en koele, ook erg fijn;)) jungle waarbij je steeds een stroompje volgt of zelfs oversteekt over uitgehouwen stenen. Op verschillende plekken valt het water als een soort regen (we zitten nu in een droge periode, ik kan me voorstellen dat het in een natte periode gewoon een waterval is) van bovenaan de canyon naar beneden. Vooral met het zonlicht erop zorgde dit voor een mooi gezicht (de foto's doen het geen recht). Op een redelijk tempo vervolgden we onze weg, af en toe een stukje naar boven klimmend via trappen om daar langs een klif te lopen alvorens hier weer in af te dalen. Onderweg kwamen we af en toe andere wandelaars tegen die allemaal vriendelijk aan ons vroegen hoe het met ons ging (dit is dus niet alleen Amerikaans) en ons een prettige voortzetting van de wandeling wensten. Aangezien het pad niet breed was moesten we af en toe even aan de kant om mensen langs te laten, grappig detail hierbij is dat Australiërs dan ook aan de linkerkant gaan staan net zoals ze links rijden. De eerste paar keer dat we dus plaats maakten voor andere wandelaars stond ik dus aan de andere kant toen 1 meisje nogal verwart reageerde vertelde Amanda dus dat ik aan de "verkeerde" kant stond. Na deels onder een kleine waterval door te zijn gelopen kwamen we bij een breder stuk vallei waar we onze heerlijke (eerder gekochte) sandwiches hebben opgegeten onder het toeziend oog van een soort kraai en een hagedis. Na de lunch was het tijd om weer de canyon uit te komen door veel, (lees: heel veel) treden omhoog te lopen. Hierbij was het eerste gedeelte nog "jungle"-achtig en spotte ik nog een Rosella, een bontgekleurde papegaai. Hoe hoger we kwamen hoe droger en warmer het werd, alhoewel we nog wel 2 mini-hagedissen zagen was dit gedeelte van de wandeling niet echt spannend meer en begon ik toch wel uitgeput te raken dus ik was blij toen we weer terug bij de auto waren. Na mijn wandeling en de eerste week hier kan ik uit eigen ervaring, en van de verhalen van de mensen hier, zeggen dat het (gelukkig!) hartstikke meevalt met de enge, gevaarlijke dieren in Australië.

Woensdag had ik mijn 2de en laatste rijles waarbij we (ik) een rondje gereden heb over de Mount Panoroma (de racebaan, maar je mag er op normale dagen dus maar max. 60km/u rijden). 's Avonds kwam Russ, de vader, thuis en kwamen de buren langs om een drankje te drinken. Dit was erg gezellig, de buren zijn leuke mensen en Russ vertelde van alles over zijn werk in Papua-Nieuw-Guinea (PNG).

Donderdag was een rustige dag; Russ en ik zijn ergens koffie wezen drinken waarna we nog even in het winkelcentrum zijn geweest om voor mij een nieuwe zonnebril (de enige die ik mee had was dinsdag tijdens de wandeling midden op 't glas beschadigd) en een pet te halen. Deze items heb ik hier echt wel nodig; de zomer is net begonnen en de temperatuur is nu overdag zo'n 25 graden. Daarnaast is het UV-gehalte van de zon hier veel hoger dan in Nederland (in NL is blijkbaar 7 of 8 al hoog maar in Australië is het gehalte vaak 14 of 15) aangezien AUS dichter bij Antarctica (waar het gat in de ozonlaag is) ligt dan NL. Dus: altijd m'n zonnebril & pet mee en 's morgens insmeren met zonnebrandcrème en dit gedurende de dag nog herhalen.

Vrijdag was Amanda's laatste werkdag op de universiteit hier en samen met haar collega's had ze een "morning tea", wat in NL vergelijkbaar is met de koffiepauze maar i.v.m. haar afscheid waren er verschillende taarten en andere hapjes. Nadien zijn we met enkele van haar vrienden nog gaan lunchen en 's avonds hadden een kerstfeestje bij de buren: een feestelijke dag dus;)

Aangezien het hier dus zomer is voelt het absoluut niet als kerst voor mij maar het kerstfeestje was wel leuk: eerst wat drinken met hapjes terwijl de kinderen lekker zwommen in het zwembad en daarna bbq'en. We aten wel aan een feestelijk gedekte tafel en vooraf aan het eten kregen we "christmas crackers": een soort kado'tje waarbij je tegelijkertijd met een ander persoon aan een uiteinde trekt waardoor het kado'tje open "knalt"; in elk kado'tje zat een klein speelgoedje en een kerstgrapje. Als dessert hadden we de overgebleven taarten van 's morgens:) Aan het eind van de avond werden er tussen de buren nog wat kado'tjes uitgewisseld en daarna was het voor ons tijd om te gaan slapen aangezien we een vroege morgen hadden. De buren gingen nog een tijdje door, dit was goed te horen omdat mijn raam aan hun tuin grenst en dan precies de kant waar zij op het terras zaten, ik hoef vast niet te zeggen dat ik dus niet zo goed geslapen heb.

De volgende mogen was het vroeg aangezien Logan een cricket wedstrijd had die tot half 12 duurde, maar om half 12 was het ook open huis dus dan konden we het huis niet in. Vandaar dat we allemaal vroeg uit bed waren en bij Mcdonalds (of Maccas zoals de Australiërs het noemen) ontbijt haalden. Ik heb altijd gedacht dat cricket de sport was waarbij je een soort golfballen door poortjes moet slaan maar het blijkt dus gewoon een soort honkbal te zijn.... Dat maakte het wel makkelijker met het leren van de regels haha en een hele morgen met mooi weer buiten zitten met wat hapjes en drankjes (aangezien het Logan's laatste wedstrijd was) is ook geen straf. Na de wedstrijd zijn we nog doorgereden naar een "nabijgelegen" (afstanden zijn hier heel anders dan in NL, zo was dit bijvoorbeeld zo'n halfuur rijden) dorpje Millthorpe waar het Millfest straatfestival was met allerlei kraampjes, waar je lokale wijn en bier kon proeven en waar er verschillende optredens waren. Blijkbaar telt het dorp maar +/- 700 inwoners maar toch hebben ze voornamelijk winkeltjes met hippe spullen. Het dorp staat in de regio zo goed bekend dat mensen er speciaal voor naar toe komen.

Inmiddels voelt het al alsof ik hier al langer dan 1.5 week ben en zit ik al redelijk in m'n rol als au pair. Alhoewel het logisch en makkelijker zou zijn om vanuit Bathurst naar Sydney te gaan i.p.v. vanuit Brisbane denk ik niet dat ik dat ga doen. Het is best een drukke periode voor het gezin; er staan altijd wel activiteiten op de planning, ik vind het ook leuk om deze te doen en ik wil niet overhaast een tripje naar Sydney maken. Ik ben hier voor een heel jaar dus tijd genoeg om het goed te doen!

Mijn eerste reislog vanuit Australië

Na een lange, vermoeiende reis ben ik enkele dagen geleden aangekomen bij mijn hostfamily in Bathurst, Australië. Ik zal een jaar bij hen de au pair zijn en zorgen voor de 5-jarige Emellia en 10-jarige Logan. De kinderen hebben nog 2 weken school voor hun zomervakantie begint en gezamenlijk zullen we in januari verhuizen naar Brisbane.

Toen ik aankwam heeft de moeder, Amanda mij eerst een paar belangrijke plekken laten zien alvorens we de kinderen van school zijn gaan halen. De ontmoeting met de kinderen was even ongemakkelijk maar toen ik wat meer vragen ging stellen kwamen ze los en vertelden ze van alles over hun school, lessen en persoonlijke voorkeuren. Eenmaal "thuis" gaven de kinderen me een rondleiding door het huis waarna ik ging uitpakken en zij regelmatig binnen kwamen lopen om te kijken, iets te vragen of iets te laten zien. De jongste wou meteen dat ik haar hielp met haar bad en daarna hebben we samen het sinterklaaskwartet gespeeld wat ik als kado'tje had meegenomen. Na het eten ben ik eerst met Emellia op de trampoline gegaan waarna ik haar naar bed heb gebracht en we samen een boekje gelezen hebben. Daarna ben ik met Logan in de tuin gaan overgooien met verschillende soorten ballen tot het zijn bedtijd was waarna ik ook lekker mijn bed in kroop.

De volgende morgen was weer even ongemakkelijk, want ja het was onze eerste ochtend samen en ik kende hun ochtendritueel nog niet en wist niet zo goed wat ik moest doen. Gelukkig zei Amanda op een gegeven moment dat ik gewoon voor mezelf eten kon pakken waarna ze liet zien waar enkele dingen stonden en hoe ik bijvoorbeeld de havermout klaar moest maken. die Emellia 's morgens meestal eet. Nadat Amanda en de kinderen naar hun school en haar werk waren kon ik even douchen en verder gaan met mijn koffer uitpakken. Tegen de middag kwam Amanda mij weer ophalen en zijn we samen gaan lunchen in het stadje om vervolgens een Australische bankrekening voor me te openen. Eenmaal weer thuis na de kinderen opgehaald te hebben mochten zij tv kijken (doordeweeks geen elektronica voor hen), wat Amanda en mij de tijd gaf om mijn taken en hun schema door te spreken. Na alles besproken te hebben zijn we naar een soort wijnbar gegaan waar we met z'n allen wat gedronken hebben met een paar hapjes erbij. Blijkbaar liggen er hier in de buurt allerlei (kleine) wijngaarden waar je op bepaalde dagen ook langs kan gaan om hun wijn te proeven en de wijnen werden bij deze wijnbar geschonken en Amanda heeft thuis vaak ook lokale wijnen. Daarnaast dacht ze ook lokale cider te hebben "Somersby" maar dit is ongeveer mijn favoriete cider dus kon ik haar vertellen dat deze uit Kopenhagen komt (Toevallig heb ik het daar leren kennen en ben ik zelfs bij de bierbrouwerij van de maker, Carlberg geweest;))

Zaterdagmorgen waren Amanda en Logan al vroeg weg voor zijn cricketwedstrijd, Emellia en ik hebben toen gezellig samen pannenkoeken gemaakt en een spelletje gespeeld. Nadien ging zij haar favoriete tv-programma kijken wat mij de tijd gaf wat klusjes te doen, zoals een was draaien. Amanda had 's avonds een kerstborrel van haar werk waardoor ik alleen thuis was met de kinderen. Het was eigenlijk de bedoeling dat we een filmavond zouden houden maar helaas deed de wifi het niet waardoor we gezellig met z'n drietjes in de tuin hebben gespeeld; zo hebben de kinderen heel de trampoline ingekleurd met stoepkrijt. Na nog even tv kijken was het 1st bedtijd voor Emellia en even later voor Logan, helaas had ik hierover wat strijd met hem waardoor de avond een beetje negatief eindigde.

Zondagmorgen waren de kinderen al vroeg wakker; ze zaten al voor de tv toen ik uit bed kwam. Aangezien ik niet wist wat hun ritueel was op zondag en dacht dat Amanda misschien samen wou eten ben ik wat was gaan opvouwen terwijl Emellia naast me een programma zat te kijken en Logan in de andere kamer op de playstation zat. Nadat Amanda wakker was en ik samen met Emellia had ontbeten ben ik op mijn eigen kamer expeditie robinson gaan terugkijken. Eenmaal weer terug in de woonkamer bleek dat Logan nog steeds niet had ontbeten en dus al uren lang achter elkaar aan het gamen was. Waar Amanda me al voor gewaarschuwd gebeurde; Logan wordt dan namelijk geïrriteerd, al helemaal als hij niet meer verder mag gamen. Er volgde dus een behoorlijke ruzie waar Emellia en ik een beetje beduusd toeschouwers van waren. Ik weet dus dat ik Logan voortaan vanachter zijn playstation moet trekken of lokken wil ik zulke ruzies voorkomen. Gelukkig stond er nog iets leuks op de planning om de sfeer te verbeteren: een bevriend stel had pas een zwembad laten aanleggen en wij waren uitgenodigd om deze te komen bekijken en uit te proberen. Dit stel woont op een prachtige (en een beetje gekke locatie); namelijk op Mount Panoroma, een heuvel aan de rand van Bathurst waarop/omheen ook een racebaan loopt. Deze baan is open voor het publiek (de max. snelheid is er wel gewoon 60km/u) maar 1x in het jaar wordt er een grote race gehouden de Bathurst 1000. Na een rondje over het parcours gereden te hebben sloegen we af om uit te komen bij de villa van deze vrienden, met prachtig uitzicht over het omringende landschap. Hier hebben we gezellig wat gedronken en later gebbqd terwijl de kinderen genoten van het zwembad.

Vandaag is het alweer maandag dus moest ik er vroeg uit om het ontbijt voor de kinderen te verzorgen, dit verliep gelukkig zo vlekkeloos dat de kinderen bijna een kwartier eerder klaar waren dan normaal dus mochten ze nog even op de trampoline. Aangezien ze hier in Australië links rijden had Amanda voor vandaag een rijles voor me geboekt. Alhoewel het rijden goed ging is het nog wel erg wennen om links te rijden, rechts in de auto te zitten en dus ook links te schakelen, dus ik ben blij dat ik voor woensdag nog een tweede les heb alvorens ik met de kinderen moet rijden. 's middags ben ik naar Logan's footy (Rugby) wedstrijd gegaan waar ik heerlijk een uurtje in het zonnetje heb kunnen toekijken. Ik ben namelijk in Sydney aangekomen toen er net een grote storm was geweest en zelfs daarvoor was het weer al "raar" en anders dan andere jaren. Zo is er hier in Bathurst een droogte en is het heel winderig, de temperatuur ligt overdag rond de 20 graden. Aangezien ik voornamelijk binnen bezig ben waar het een stuk koeler is loop ik nog voornamelijk in lange broeken. Dit terwijl ik toch ook naar Australië ben gekomen voor het mooie weer! Gelukkig is 1 december de officiële zomer pas begonnen dus zal de temperatuur nog oplopen hier in Bathurst en in Brisbane is het klimaat beter dus daar is het sowieso warmer.

Overmorgen komt de vader thuis; hij werkt in de olie-industrie en werkt om de maand een hele maand in Papua nieuw-guinea. Hij is dus dan een hele maand thuis waarin hij ook leuke dingen zal gaan doen met de kinderen en ze regelmatig van/naar school zal brengen. Daarnaast zullen we ook beginnen met de eerste dingen inpakken voor de verhuizing. Alhoewel ik het heel fijn vindt om eerst in een klein stadje (Bathurst is qua inwoneraantal maar iets groter dan Goes) te wennen lijkt het me toch ook wel leuk om straks in de grote stad te zijn waar meer te doen is en meer jongere mensen zijn, en het is natuurlijk vlak bij het strand. Daarnaast moet ik eerlijk zeggen dat de vorige au pair de kinderkamers niet echt goed heeft bijgehouden; vandaag heb ik een beetje schoongemaakt en je wilt niet weten wat er allemaal van onder de bedden en achter de bureaus kwam. Aangezien met de verhuizing alles ingepakt en in Brisbane weer uitgepakt en opgeruimd moet worden kan ik dan alles netjes neerzetten en opbergen en hopelijk blijkt het dan grotendeels zo voor de tijd die ik er ben;)

Beetje bij klein beetje kom ik meer in mijn rol en zie ik hoe de kinderen in elkaar steken en welke aanpak werkt als ze niet luisteren. Daarnaast zie ik natuurlijk ook steeds meer wat de kinderen leuk vinden om te doen en waar ze van houden qua eten en snacks (Het gezin eet/drinkt/snackt ook heel gezond; geen frisdrank behalve op speciale gelegenheden en als tussendoortje krijgen de kinderen voornamelijk fruit). Dit heeft als gevolg dat ik ook gezonder leef; ik wil snel m'n hardlopen weer oppakken en morgen gaan Amanda en ik een wandeling maken, de Grand Canyon trail, in de Blue mountains (een gebergte/natuurgebied relatief dichtbij). Natuurlijk heb ik nog steeds wel heimwee; zo zat ik er zondagavond echt even doorheen ook al was het een leuke dag geweest. Op m'n kamer heb ik foto's en kaarten opgehangen en het helpt daar naar te kijken en ondanks het tijdsverschil van 10 uur houd ik natuurlijk contact en probeer ik af en toe te bellen en te skypen. Ik heb inmiddels een Australisch telefoonnummer en aangezien ik mijn Nederlandse abonnement heb opgezegd en mijn oude telefoonnummer dus weer vergeven kan worden heb ik voor de zekerheid ook alvast mijn whatsapp op dit nieuwe nummer overgezet. Ik ben dus niet meer te bereiken op mijn oude nummer, ook niet op whatsapp!

Ik weet nog niet precies hoe vaak ik een blog ga maken, dit hangt een beetje af van de tijd die ik heb en hoeveel ik te vertellen heb, dus tot horens!