Hallo weer lieve mensen,

Vorige week zondag ben ik teruggekomen van mijn roadtrip langs de westkust, hieronder mijn belevingen:

De plannen voor de westkust-trip bleven maar veranderen dus de dagen voor mijn vertrek had ik er nog niet echt zin in. Uiteindelijk ging het met de auto in Adelaide niet door omdat de vader de afstand die we gingen rijden toch te ver vond en hij was niet zeker of de auto dat aankon. Renate (1 van de NL’se meisjes) en ik stonden al op het punt een auto te huren toen dat australische meisje ons een ander voorstel deed. Vraag me niet waarom maar ze had besloten om in Perth een andere auto te kopen en of we die dan naar Darwin wouden brengen…. Voor ons kwam dit natuurlijk wel gunstig uit aangezien we zo een gratis auto hadden. Inmiddels hadden het 2de NL’se meisje en de NL’se jongen al afgehaakt, maar deze auto had maar 2 zitplekken want er was een bed achterin gemaakt dus dat kwam eigenlijk goed uit. Na nog een snel bezoek aan Fremantle en Rottnest (Rattennest) island: Dit eiland werd door Nederlandse ontdekkingsreizigers Rattennest genoemd omdat er veel Quokka’s te vinden zijn, kleine wallabies die wel iets weghebben van ratten alleen zien ze er superschattig en vrolijk uit (Zie foto’s), begonnen we dan aan onze roadtrip. De eerste dagen stonden er verschillende nationale parken op het programma met als hoogtepunt “The Pinnacles” een maanlandschap van kalkstenen pilaren die miljoenen Jaren geleden gevormd zijn. Na een leuke avond met andere kampeerders rond een kampvuur op een overnachtingsplaats aan het strand werden we helaas wakker doordat er een harde wind stond waardoor we werden gezandstraald: snel verder dus maar helaas was het weer de volgende dagen regenachtig. Na weer een natte nacht kwamen we aan in Kalbarri waar we maar besloten 2 nachtjes in een hostel te blijven. In het Kalbarri national park hebben we een mooie hike van 8km door de gorge (kloof) gedaan en toen we de 2de morgen de uitkijkpunten langs de kust gingen bekijken zagen we een groep van zo’n 20 dolfijnen in de oceaan onder ons! De kust hier deed niet onder voor de 12 apostelen van de Great Ocean Road maar waar er daar busladingen toeristen zijn waren wij hier op sommige uitkijkpunten de enige personen. Na deze mooie plek reden we door naar Monkey Mia waar we rond zonsondergang aankwamen. In de morgen worden hier vanaf het strand dolfijnen gevoerd maar wij hadden het geluk dat toen we de zonsondergang vanaf het strand gingen bekijken de dolfijnen er ook waren! (De volgende morgen gingen we nog wel naar het voeren maar toen waren er zoveel mensen dat je eigenlijk de dolfijnen niet kon zien)

De volgende dag konden we na een mooie rit door het beginstukje (alhoewel onze auto 4wd was, was hij erg laag en dus niet geschikt om de échte 4wd-paden mee op te gaan) van het francois-peron nationale park ontspannen in de natuurlijke hottub met water van 40’C. Daarna vervolgden we onze weg via enkele uitkijkpunten naar Shell beach, een strand bestaande uit kleine, witte schelpjes. Op sommige plekken is de schelpenlaag wel 10 meter dik! Helaas was het weer er niet echt naar om een duik te nemen en nodigde de schelpen niet uit om op het strand te zitten/liggen? Vandaar dat we doorreden naar de Hamelin pool om de stromatolieten, de oudste bekende fossielen van de micro-organismen die het eerste leven op aarde vormden, te bekijken. Om te zien is het niet veel; kalkstenen blokken, maar het idee dat ze zó oud zijn is wel indrukwekkend. Onderweg naar onze overnachtingsplek begon de auto raar te doen: de radio werkte niet meer en ook de ruitenwissers deden raar. Aangezien we beiden geen verstand van auto’s hadden dachten wij dat het gewoon kwam omdat het een oude auto was die langzaam uit elkaar viel.. Aangekomen bij onze camping gingen we naar de receptie om onze slaapplek te regelen en toen we vervolgens daarheen wouden rijden startte de auto niet meer… Er kon pas de volgende dag een sleepauto komen die de auto 100km. terug naar Denham moest slepen voor een reparateur! Wij zaten dus al in zak en as omdat dat ons een fikse vertraging zou opleveren. We hadden superveel geluk want toevallig was er een groep oudere reizigers waaronder meerdere handige mannen (Eentje werkte zelfs met vliegtuigmotoren) die de gereedschapstassen erbij pakten. Blijkbaar was het uitvallen van de radio en de ruitenwissers een duidelijk signaal geweest dat er iets met de batterij aan de hand was. Inmiddels weet ik dat de motor de dynamo aanstuurt waarmee de batterij wordt opgeladen, die dus de stroom voorziet voor o.a. de radio en de ruitenwissers. Het probleem was dat de kabel tussen de dynamo en batterij los zat en gelukkig konden deze handige, behulpzame mannen relatief snel dit fixen. Hierna zijn we op hun advies op en neer gereden naar het dichtstbijzijnde benzinestation om de batterij op te laden: eigenlijk mochten we hierbij de motor niet uitzetten omdat er de kans was dat ie dan weer niet startte, echter hadden we benzine nodig en kan/mag je niet met een draaiende motor tanken dus moesten we wel stoppen. Deze gok in combinatie met een rit door de regen waarbij we de lichten de eerste helft uit hadden en ook de ruitenwissers maar op de laagste stand gebruikten (om maar geen stroom van de batterij te gebruiken) was redelijk stressvol! Gelukkig kwamen we zo’n 3 kwartier later zonder ongelukken, in een werkende auto met een volle tank terug aan op de camping waarna een gezellige avond bij de openhaard met de groep kampeerders volgde (Ik had alleen misschien wat meer grijze haren dan eerder op de dag haha). De volgende morgen startet de auto gelukkig weer gewoon en konden ze onze weg naar Carnarvon vervolgen waar we naar de garage gingen voor wat dringende reparaties (o.a. nieuwe remmen en een batterij). Na 1.5 dag in het saaie Carnarvon geweest te zijn konden we dan écht verder naar het mooie Coral bay. Dit kleine stadje bestaat eigenlijk voornamelijk uit campings en voorzieningen voor de toeristen waardoor er een echte vakantievibe hangt. De highlight hier is het Ningaloo rif dat vlak voor het strand ligt. Wij zijn met een whale-sharktour het rif opgegaan waar we in totaal 3x het water in zijn gegaan om te snorkelen, met als hoogtepunt het snorkelen met een walvishaai; de grootste vis ter wereld. De walvishaai wordt gemiddeld zo’n 8 meter lang maar kan wel 15 meter lang worden. De haai waar wij mee zwommen was maar een “baby” van zo’n 5 meter lang, maar ze was gelukkig heel chill en geïnteresseerd in ons waardoor we een hele tijd in het water bij haar konden blijven. Na deze al heel bijzondere snorkelsessie gingen we ook nog snorkelen bij het binnenrif waar we o.a. 2 rifhaaien, een schildpad en een kleine manta ray zagen naast de vele vissen, wat deze tour dus helemaal top maakte. Na Coral bay stonden Exmouth en het Cape range national park op de planning. Na een korte hike deden we verschillende stranden aan waar we telkens een tijdje bleven. Ookal had ik alleen een klein duikbrilletje ik kon de kans niet laten schieten om hier te “snorkelen”, en wat ben ik daar blij om! Bij het strand waar ik ging snorkelen was er ook nog een gezin (die wel goede snorkelspullen hadden) aan het snorkelen en zij waren zo vriendelijk om mij op de schildpad te wijzen die ze hadden gespot. Hierdoor kon ik dus enkele minuten met deze schildpad meezwemmen: hoe bijzonder!! Het volgende, maar helaas ook laatste, hoogtepunt van de reis was het Karijini national park. Dit nationale park wordt gekenmerkt door de vele gorges; diepe ravijnen uitgesleten door rivieren. Zo namen we een verfrissende duik in de ijskoude Hamersley gorge en maakten we ‘s morgens een wandeling door de mooie Dales gorge langs de oase-achtige circular pool, de fortescue falls en de fern pool. Onze wandeling met zwem/klim-partij naar de Kermit pool in de Hancock gorge was toch wel het meest bijzonder van allemaal. Om bij deze poel te komen moet je namelijk door ijskoud water zwemmen en/of lopen waarna je via de spider-walk balancerend met 1 been aan elke kant tegen de muur bij de poel uitkomt. Om de hike helemaal af te maken moét je daar natuurlijk wel een duik nemen in het (wederom) ijskoude water! Naast de ontzettend mooie gorges verbleven we in Karijni NP op een camping in de middle-of-nowhere: de ultieme plek om de sterren (en de melkweg!) te zien! De laatste morgen was er zelfs een dingo (wilde hond) die op een paar meter afstand langs onze kampeerplek liep! Uiteindelijk sloot ik na zo’n 4.000 kilometer mijn roadtrip langs de westkust af in Broome. De trip heeft me wat grijze haren bezorgd en het was niet altijd even makkelijk om zo dicht op een anders lip te zitten maar wat waren de 3,5 week mooi! Ik ben ontzettend dankbaar voor de mensen die me de westkust hebben aangeraden; ik heb zoveel moois mogen zien en meemaken, en ik raad het andere reizigers dus ook van harte aan!

Terug in Burpengary bij het gezin hadden/hebben de kinderen 3.5 week vakantie, waar ik een beetje huiverig voor was. Maar het is ontzettend fijn om weer terug te zijn en de eerste week heb ik allemaal leuke dingen met de kinderen gedaan: naar een trampolinepark, het zwembad en we zijn wezen schaatsen. Deze, de tweede week, gaan de kinderen naar een soort kindervakantieweek waar ze allerlei leuke activiteiten doen. Dit geeft mij de tijd om alles weer aan kant te maken, weer naar de sportschool te gaan en mijn volgende reis te plannen. Aangezien Russ de 17de Juli alweer terugkomt ben ik al naar tours en vluchten aan het kijken om Uluru en Darwin te gaan bezoeken. Uluru stond bovenaan mijn lijstje met dingen die ik in Australië wou zien en ik had de luxe om aan het begin van mijn tijd hier wat onderzoek hiernaar te doen. Hierdoor kwam ik erop uit dat de “winter”periode de beste tijd is om Uluru te bezoeken aangezien de temperaturen overdag dan niet zo warm zijn: en die periode is nu dus gekomen.

In een van mijn eerdere blogs gaf ik aan dat ik soms wat moeite had met de oudste (Logan) aangezien hij niet goed luisterde, zeurde en soms zelfs boos werd (vaak ging dit over playstation). Aangezien hij en ik, maar ook hij met z’n ouders, in de tussenliggende periode een paar keer behoorlijk botsten hebben de ouders toen besloten om een coach voor hem te zoeken. Deze coach praat met Logan (en de ouders) over de situaties die ontstaan en hoe hij (en wij) hier beter mee om kunnen gaan. Inmiddels zie ik zowel bij mij als bij Logan positieve veranderingen: ik ben minder streng en Logan luistert beter. Natuurlijk is er nog steeds weleens strijd/discussie maar nu kunnen we het beter samen oplossen waardoor de sfeer in het algemeen gewoon beter is.

Ik houd jullie weer op de hoogte!

Myléna