Hallo lieve lezers,

Ik werd gevraagd om weer een update te plaatsen; ik wist zelf ook wel dat het tijd was maar ‘t leven gaat hier z’n gangetje dus dacht ik dat ik niet zoveel te vertellen had, alhoewel er de laatste 2 weken wel wat ontwikkelingen zijn geweest. Maar laat ik bij het begin (na m’n laatste blog-update) beginnen:

In April ben ik inderdaad nog naar Tasmanië geweest, ik kwam in de middag aan en na ingecheckt te hebben in m’n hostel besloot ik nog een verkenningstochtje door Hobart te maken. De stad is niet zo heel groot (de stad zelf heeft maar zo’n 50.000 inwoners) dus ik kon meteen al een paar bezienswaardigheden bekijken zoals de oude wijk Battery point. Helaas viel het weer (zeker in tegenstelling tot het weer in Queensland) behoorlijk tegen; het was grijs & grauw. Gelukkig was het de volgende dag beter en kon ik meer van de stad zien en m’n boodschappen doen voor ik de volgende dag op tour vertrok rond het eiland. De eerste dag van de tour was meteen al supermooi: we stopten bij de Russel Waterval, waar het water als over een trap naar beneden valt, om vervolgens te lunchen bij het diepste zoetwater-meer van australië: Lake st. clair. Ik vond een top plekje aan de rand van het water waar ik lekker in het zonnetje m’n lunch kon eten terwijl ik uitkeek over het meer: dat was echt een genietmomentje!

De eerste 2 nachten verbleven we in Strahan. Ons hostel was een soort… hippie groepsaccomodatie. De manager (die zich voordeed als de eigenaar) die er zelf ook woonde in een omgebouwde hippie-caravan zag het geheel als zijn huis waarin hij ons verwelkomde als familie en zo moesten we ons ook gedragen. Wachtend bij de lokale snackbar tot ons eten klaar was raakten 2 andere mensen van de tour en ik in gesprek met hem en vertelde hij ons een deel van z’n levensverhaal: hij had 6 kinderen van verschillende moeders en het volgende jaar zou de jongste 18 worden waarna hij alles zou verkopen (onze tourgids vertelde ons na dit gesprek dus dat het hostel helemaal niet van deze manager was) en hij zou gaan rondreizen. Toen ik hem vroeg waar hij naartoe zou gaan vertelde hij me dat alles gebeurd zoals het hoort te gebeuren, toen ik daarna vroeg waar hij dan graag heen zou willen kreeg ik weer een zweverig antwoord over dat hij niks hoefde te willen… Alhoewel deze manager wel heel vriendelijk en behulpzaam was kon ik dus geen hoogte van ‘m krijgen; ofwel hij was gewoon een erg zweverig persoon met ‘t hart op de goede plek of hij was een vieze oude man die een hostel voor jonge reizigers runt en “mooie” verhalen vertelt… Vele mensen voor mij dachten blijkbaar het eerste want 2 muren van de gezamenlijke ruimte waren helemaal ondergeklad met allerlei lovende berichten over de manager en hun verblijf in dit hostel. Ik had tenminste een 4-persoonskamer met 1 ander meisje en ze hadden net de badkamers gerenoveerd dus verder had ik niks te klagen over het hostel. Alhoewel er jammer genoeg geen wifi was zorgde dit er wel voor dat iedereen socialer was en dit de basis vormde voor de rest van de reis.

De 2de dag stond er een hike naar de hoogste waterval van Tasmania op de planning; de Montezuma Waterval. De hike viel een beetje tegen aangezien de route het oude treinspoor volgde waardoor het pad relatief breed en vlak was, terwijl ik juist van wat avontuurlijkere hikes houd. Gelukkig was de 100-meter hoge waterval het wel waard en nadien bezochten en beklommen we de Henty zandduinen nog. Deze 30 meter hoge zandduinen liggen “opeens” in het landschap meerdere kilometers van de kust af, na een steile klim omhoog sta je dan opeens op een zandvlakte waar je in de verte de oceaan kan zien en als je je omdraait kijk je op de toppen van bomen uit; behoorlijk onrealistisch! We sloten de dag af met “The ship that never was” een interactief toneelstuk gebaseerd op een waargebeurd verhaal. Het toneelstuk wordt al zo’n 25 jaar elke dag opgevoerd in Strahan, wat het het langstlopende theaterstuk van Australia maakt!

Dag 3 stond er dan eindelijk een avontuurlijke hike op de planning: Cradle mountain. We troffen het enorm met het weer, hierdoor was het uitzicht terwijl we naar en van het uitkijkpunt liepen nog mooier! Naast dat het een goede hike was, was het ook gezellig: bergop hadden we verschillende punten waar we stopten totdat iedereen er was voor we verder gingen, hierdoor raakte iedereen in gesprek met elkaar en leerden we elkaar in de paar uur durende hike best goed kennen. Voor we doorreden naar Launceston, onze overnachtingsplaats, stopten we nog in Sheffield: the town of murals. Op bijna elke straathoek in dit dorp vind je een muurschildering, waarvan de meeste de geschiedenis van het dorpje en de omgeving laten zien.

Op dag 4 stond de Bay of fires op de planning: een baai met witte stranden, blauwe zee en oranje-getinte, en op sommige plekken rode rotsen. Alhoewel dit zeker een mooie plek was, was het hoogtepunt van deze dag toch echt de wilde dieren opvang! Deze opvang vangt zieke en gewonde wilde dieren uit de regio op zoals de Tasmanian devil. Dit vleesetende buideldier ter grootte van een kleine hond komt alleen nog op Tasmanië voor en wordt met uitsterven bedreigd: vroeger werd er veel op ze gejaagd omdat ze verantwoordelijk werden gehouden voor het doden van vee en tegenwoordig sterven er veel tasmaanse duivels aan de DFTD-ziekte. Bijna alle Tasmaanse duivels dragen deze ziekte nu met zich mee maar pas als ze met elkaar vechten dragen ze de ziekte aan elkaar over waarna er tumoren op hun gezicht beginnen te groeien. Hierdoor ze uiteindelijk niet meer kunnen eten en sterven ze letterlijk van de honger. De Tasmaanse duivel wordt als erg agressief gezien maar tijdens ons bezoek aan de opvang werd uitgelegd en gedemonstreerd dat dit eigenlijk niet waar is! Het dier is alleen heel erg solidair en houdt er dus absoluut niet van als een ander in de buurt komt, ze hebben wel 10 verschillende geluiden om naar de ander te communiceren dat die moet maken dat ie wegkomt en pas als laatste middel zullen ze echt agressief worden. Zoals je misschien al wel kan afleiden uit mijn lange uitleg over dit onderwerp vond ik dit allemaal echt superinteressant! Mocht je ooit nog naar Tasmanië gaan (zeker een aanrader!!) dan moet je zeker deze opvang ook bezoeken. Naast dat de medewerkers veel weten en goed over de dieren kunnen vertellen zijn er kangoeroes (& Joey’s, babykangoeroe’s) die vrij rondlopen. Plus; het is dus echt een opvang voor gewonde/zieke/achtergelaten dieren en er wordt geprobeerd ze weer in de natuur vrij te laten, het entreegeld en de opbrengst van de kadowinkel wordt echt gebruikt om de dieren te helpe. Het park heeft een groot natuurgebied special voor het uitzetten van dieren die hersteld zijn en ze werken mee aan onderzoek naar een medicijn voor de DFTF-ziekte van de Tasmaanse duivel. Helaas hadden wij niet genoeg tijd om het hele park en alle dieren te zien maar de tijd die we er waren was echt super!

Dag 5 stond er weer een wandeling/hike op de planning: the Wineglass bay. Een halve-maan-vormige baai midden in het beboste nationale park. Eenmaal bij de lookout aangekomen stonden we voor de keuze of we het pad naar het strand zouden pakken of terug naar de bus gingen. Ookal konden we nog goed de Cradle-mountain hike in onze benen voelen besloten we toch nog naar het strand te gaan. Na 1.000 treden afgedaald te zijn (houdt dit in gedachten hier kom ik op terug….;)) kwamen we uit de bebossing op dit mooie afgelegen strand. Helaas was het redelijk bewolkt en begon het zelfs licht te regenen wat afdeed aan de mooie omgeving. Alhoewel we/je relatief makkelijk op het strand komt voelt het echt alsof je op een enorm afgelegen plaats bent waar je deze baai met wit strand voor jezelf hebt. Helaas… moet je daarna ook wel weer die 1.000 treden omhoog!! Na veel zwoegen en zweten en meerdere stops bereikten we dan gelukkig toch weer het uitkijkpunt en konden we verder de relatief makkelijke wandeling naar de bus maken. Terug in de bus was mijn conclusie dat ik wel blij was dat ik de baai vanaf het strand had kunnen zien maar dat het die 1.000 treden (voornamelijk na het beklimmen van Craddle mountain) niet helemaal de moeite waard was!. Helaas was dit alweer de laatste dag met de hele groep en gingen we terug naar Hobart. Dag 6,7 & 8 waren namelijk dagtochten met John, een leuke engelse gids. De eerste dag zijn we met een klein groepje Bruny Island gaan verkennen, alhoewel de vriendin van de tour waarmee ik was het de leukste bestemming van heel Tasmanie vond, vond ik het niet superbijzonder: jazeker een mooi eiland met mooie uitkijkpunten en lekkere hapjes (als onderdeel van de tour kregen we lokale producten zoals brood en kaas om te proeven). Het fijne aan deze dag was dat ik met 2 vrienden van de tour was, we lekker weer hadden en lekkere dingen aten in een mooie omgeving: een lekkere rustdag vergeleken met de dagen die we gehad hadden. Dag 7 gingen we naar Port Arthur een werelderfgoed-bezienswaardigheid van een oude gevangenis. Helaas vond ik deze dagtocht wederom tegenvallen: hetgeen er over was van de gevangenis en de korte tour die we kregen waren enorm indrukwekkend maar toen we vervolgens zelf de rest gingen bekijken was er weinig te zien of werd er geen informatie gegeven over hetgeen wat er nog was/stond. Het voelde alsof het museum wel de informatie en verhalen over gevangen had maar deze niet had weergegeven, wat natuurlijk enorm jammer was. De laatste dag hadden Catherine en ik ontzettend geluk: we hadden een privé-tour van John aangezien er geen andere mensen de dagtocht deden. Eigenlijk zouden we Mount Wellington doen met een wandeling maar allebei vonden we dat we wel genoeg gehiked hadden en aangezien het weer op de top behoorlijk guur was besloten we het programma een beetje aan te passen. Na een korte fotostop op de top, een hele korte wandeling om een bijzondere boom te zien en een koffiestop reed John dus naar een deel van de stad waar toeristen normaal niet echt komen om ons te laten zien hoe het er daar uit ziet en om wat bijzondere huizen aan te wijzen. Na een heerlijke italiaanse lunch stond voor de middag het.. aparte MONA, museum of old & new art, op de planning. Dit museum is de privécollectie van een rijke man (die rijk is geworden met gokken). Het museum en de collectie zijn moeilijk te beschrijven… zo zijn er enkele echt oude stukken (denk aan de tijd van de piramides) maar het overgrote deel is modern, erg modern en… alternatief (of gewoonweg raar). Je krijgt een telefoon waarop je de informatie over de stukken en de makers kan vinden en dan wordt je vrijgelaten in het doolhof om die stukken te gaan vinden. Hier vind je geen bordjes of aanwijzingen: om elke hoek en achter elk gordijn vind je wel een kamer of gang waar je weer andere stukken vind. Zo kwam ik in een soort grote kinderkamer terecht waar ze een enorme xylofoon (zo’n muziekinstrument voor kinderen met de gekleurd plaatjes waarop je slaat) hadden gebouwd, rond deze xylofoon waren allerlei kinderhoekjes waaronder 1 met enorme, vrijwel naakte poppen… (Niet helemaal geschikt voor kinderen dacht ik…). Alhoewel ik de meeste kunstwerken en installaties niet snapte of niet echt kon waarderen waren er gelukkig ook wel een paar die wel interessant waren: zo was er een installatie waar waterdruppels naar beneden vielen en woorden vormden en een andere installatie bestond uit een windmolen buiten die verbonden was aan een apparaat met een potlood binnen, de wind verplaatste het potlood waardoor op het papier eronder een wind-tekening ontstond. Conclusie: voor de meeste mensen is MONA denk ik vooral een collectie van rare, niet-traditionele kunst maar het geeft je wel veel om over te praten?

Na al deze (dag)tours had ik nog een dag voor mezelf en ik had ontdekt dat er een heus kattencafe in Hobart was!(Het enige kattencafe van australie). De keuze was dus snel gemaakt om daar naartoe te gaan natuurlijk. Alhoewel niet zo goed opgezet als het kattencafe in Goes heb ik me natuurlijk wel vermaakt (aangezien het smorgens nogal druk was en er minstens 5 kinderen achter d katten aanrenden kwam ik in de namiddag terug maar toen waren de katten helaas bijna allemaal aan het slapen. Maar hoe kan ik nou niet genieten van al die schattige katten, zelfs al liggen ze te slapen) Daarnaast ben ik nog naar de botanische Tuinen gegaan, iets wat ik nu eigenlijk standaard tijdens m; n reizen doe; vooral met mooi weer is dit altijd de moeite waard. Alhoewel de botanische tuin in Hobart niet de mooiste was van degene die ik gezien heb kon ik wel lekker in een rustig hoekje van het park op een bankje in de zon zitten en een boek lezen.

Alles bij elkaar was het echt een top vakantie! Leuke mensen ontmoet, op heel veel mooie plekken geweest, (wilde) dieren gezien etc. Alhoewel ik ook een hele leuke tijd heb gehad in Melbourne en de tour die ik daar heb gedaan was deze tour nog mooier. Tasmanië is echt een aanrader met zijn mooie en afwisselende natuur en (alhoewel ik er niet in het hoogseizoen was) niet te veel toeristen.

Voor mijn volgende reis had ik eigenlijk de oostkust op de planning staan maar daar was ik (nog) niet heel enthousiast over. Op een tour praat je natuurlijk met de andere mensen over de reizen die je al gedaan heb en nog op de planning hebt staan en meerdere mensen raadden me aan om de westkust te doen (die ik eerder had willen overslaan). In tegenstelling tot de toeristische oostkust moet de westkust veel rustiger zijn met meer natuur en veel nationale parken. Aangezien dat precies is waar ik van houd en ik alleen al door het horen van de verhalen enthousiaster werd dan ik over de oostkust was heb ik mijn plannen dus aangepast. Graag wou ik (en dat werd me ook aangeraden) niet met een tour langs de westkust gaan maar mensen vinden om samen mee e reizen zodat we het op ons eigen tempo kunnen doen. Ik was er alleen wel skeptisch over of ik mensen zou vinden waar ik mee kon & wou reizen: ik heb specifieke data waarop ik kan dus ik ben niet zo flexibel en ook op persoonlijk vlak houdt ik er wel van als dingen op een bepaalde manier gaan en op tijd geregeld worden. Na rondgekeken te hebben op facebook etc. had ik met een nederlands meisje die samen met een vriendin ook de westkust wou zien afgesproken om elkaar in Brisbane te ontmoeten om te kijken of het klikte. Vorig weekend waren zij dan in Brisbane en ik had besloten meteen de kans te grijpen om eindelijk Brisbane eens te verkennen: al sinds mid-januari wonen we vlakbij en ik ben er 3x geweest (1x voor een afspraak en een bliksembezoek aan City hall, 1x met vrienden waarbij we wel op veel plekken geweest waren maar nergens naar binnen waren gegaan of lang gebleven & 1x met de familie naar een escaperoom en daarna naar South bank waar de kinderen zich op het (gebouwde) stadsstrand konden vermaken en in het zwembad konden zwemmen terwijl wij wat gingen drinken op 1 van de naastgelegen terrasjes). Zaterdagmorgen vroeg werd ik dus door Amanda en de kids afgezet op het station waarna ik met 50 minuten treinen al midden in het centrum van Brisbane was. Eerst ging ik terug naar City hall aangezien ik de vorige keer het museum had overgeslagen, helaas viel dit nogal tegen aangezien het redelijk klein was en niet veel dingen had die ik leuk vond. Aangezien ik uiteindelijk maar 3 kwartier in het Brisbane museum was ging ik vervolgens naar het GOMA (Gallery of modern art), helaas viel dit ook tegen: ze waren net de exposities aan het veranderen dus het grootste gedeelte van het museum was gesloten. Na deze teleurstellende museum-morgen was het tijd om South bank & West End te verkennen en de beste manier hiervoor is natuurlijk lopend en door iets te eten & drinken!:) Aan het eind van de middag heb ik ingecheckt in m'n hostel en even gedoucht alvorens terug naar South bank te gaan waar ik de 2 Nederland’se meisjes zou ontmoeten waarmee ik eventueel de westkust zou gaan langsreizen. Al snel zaten we over vanalles en nog wat te praten en na het eten besloten we dan ook nog wat drankjes te gaan doen, toen de bar sloot (wat al om 11uur was) namen we afscheid met de belofte snel de details van onze reis uit te werken: een geslaagde avond dus. Maandag kreeg ik al een berichtje dat de meiden hadden kunnen regelen dat we gaan samenreizen met nog een Nederlandse jongen die een auto heeft en ook een tent waarin we kunnen slapen. Helaas zijn inmiddels de plannen (meedere keren) veranderd: er is ingebroken in de jongen zijn auto en o.a. zijn paspoort is gestolen. Hierdoor moet hij eerst naar Sydney om bij de Nl’se ambassade een nieuw paspoort te regelen, en is hij dus pas veel later in Perth waardoor we niet met hem meekunnen. Vervolgens was het plan om dan maar zelf een 4x4 camper te huren en er was al een andere Nl’se jongen gevonden die met ons mee zou gaan. Een paar uur later werd ik alweer door Renate gebeld met weer een nieuw plan: een australisch meisje was wanhopig op zoek naar iemand die haar 4x4 auto van Adelaide naar Darwin kan rijden.. gratis! Dus het plan is nu om van Perth (want ja, vliegticket is al geboekt) naar Adelaide te vliegen, de auto op te halen en dan met een paar korte stops naar Perth te rijden alvorens aan onze orginele trip te beginnen richting Broome (en Darwin voor de anderen)…. In mijn volgende blog zal ik vertellen wat het uiteindelijk nog is geworden en hoe het was!

In m‘n laatste blog vertelde ik dat ik voor het eerst naar de sportschool was geweest en zoals gezegd ga ik inderdaad 3x per week (alhoewel ik een enkele keer gemist heb vanwege dingen met de kinderen). Alhoewel ik het moeilijk te zeggen vind of ik het kan zien voel ik me wel beter en ik vind het echt leuk om 3x in de week te gaan, vooral op vrijdag naar boksen! Ik heb net 2 nieuwe sportoutfits gekocht dus ik kan er de komende tijd nog tegen aan?

De oplettende lezer heeft het misschien uitgerekend maar ik zit op de helft van mijn tijd in Australië! Aangezien Russ & Amanda graag een keertje zonder de kinderen op vakantie wouden hebben ze aan het einde van mijn tijd als hun au pair nog een korte vakantie weg geboekt. In verband met de einddatum van mijn visum relatief kort daarna heb ik dus zelfs al mijn vliegticket terug naar huis geboekt, wat een beetje onwerkelijk is. Met het 3 maanden punt gaf ik aan dat het de afsluiting van de opstartfase was, nu met het 6 maanden/halfweg punt kan ik goed zien wat ik gedaan heb en hoe ik dingen heb aangepakt. Zo vind ik het reizen (natuurlijk) super en kan ik nu goed inschatten dat ik liever de natuur opzoek waar niet te veel toeristen zijn i.p.v. de drukke toeristische plekken en steden. Vooraf had ik niet gedacht zoveel van australië te gaan zien en ik ben oprecht blij dat ik als volgende reis de westkust ga doen. Voor mijn (alweer) volgende reis wil ik naar Uluru (het hart van Australië) en dan waarschijnlijk gecombineerd met Darwin (stad in het noorden) aangezien ik daar met mijn westcoast trip (net) niet zal komen. Uluru was dé bestemming waarvan ik zeker wist dat ik die niet wou missen dus ik ben erg benieuwd hoe het gaat zijn! (Alhoewel ik alle details, reisdata etc. nog moet uitzoeken haha). Aangezien ik toch ook nog wel meer wil zien van de oostkust (ik ben maar heel kort in Sydney geweest dus dat staat zeker ook nog wel op m’n lijstje) zal ik uiteindelijk in elke deel van australië wel geweest zijn; wat ik toch wel erg tof vind?

Ik heb helaas geen leuke jonge mensen meer leren kennen hier in de buurt. Wel ken ik nu meer mensen in de sportschool en heb ik 1x afgesproken met een andere au pair (zij woonde maar 5min. verderop maar koos er helaas voor om maar een maand te blijven). Maar nu heb ik dus wel de 2 Nl’se meiden ontmoet om mee te gaan reizen en misschien ga ik voor Uluru wel weer op zoek naar mensen om mee samen te reizen i.p.v. met een tour mee te gaan (ookal leer je daar ook leuke mensen mee kennen).

Jullie horen er van!

Groetjes, Myléna